Masaż szwedzki jest często polecany przez lekarzy pacjentom przemęczonym pracą fizyczną i umysłową, z wadami postawy oraz jako masaż leczniczy i profilaktyczny.

Zadaniem tego masażu jest przywrócenie naturalnego tonusu mięśniowego, zniesienie dokuczliwego napięcia kończyn, pleców i karku. Głębokie opracowanie mięśni wpływa bardzo korzystnie na metabolizm, poprawia się krążenie płynów ustrojowych.

Dzięki masażowi klasycznemu, osoba masowana ma później uczucie lekkości i miękkości masowanych miejsc. Na efekty trzeba poczekać, ale często już po pierwszym masażu różnica jest odczuwalna- mijają bóle mięśniowe, stawowe a także poprawia się komfort funkcjonowania organizmu.

MASAŻ KLASYCZNY STOSOWANY PROFILAKTYCZNIE (co 3-4 tygodnie) W FORMIE MASAŻU CAŁOŚCIOWEGO PODNOSI OGÓLNĄ SPRAWNOŚĆ FIZYCZNĄ I UMYSŁOWĄ.

W stanach ciągłych napięć ( np.: permanentnego stresu) masaż szwedzki przynosi natychmiastową i długo odczuwalną ulgę oraz ogólne odprężenie.

Masaż klasyczny całego ciała 60 min. 200 zł
Masaż ujędrniający, sportowy 60 min. 200 zł
Masaż antycellulitowy ( nogi, pośladki, brzuch ) 60 min. 220 zł

Istnieje również możliwość skorzystania z zabiegów 90 i 120 minutowych:
Masaż klasyczny 90 min. 280 zł
Masaż klasyczny 120 min. 370 zł

 

 

Historia masażu relaksacyjnego sięga ubiegłych stuleci. Stosowane już w starożytności rodzaje dotyku leczniczego mają odzwierciedlenie we współczesnym masażu. Masaż terapeutyczny połączony z technikami uspokajającymi wykonywany w odpowiedniej atmosferze, prowadzi do poprawy funkcjonowania całego organizmu. 

Masaż relaksacyjny oddziałuje na cały organizm. Poprzez mechaniczne działanie ręką terapeuty na ciało człowieka wywołanych zostaje wiele reakcji o charakterze ogólnym oraz miejscowym. Układem, który w pierwszej kolejności zostaje pobudzony jest układ krążenia, dzięki czemu dochodzi do lepszego odżywienia komórek i usunięcia z nich produktów przemiany materii. Efekt ten powoduje dalszą reakcję organizmu między innymi pobudzenie centralnego układu nerwowego, zmniejszenie napięć mięśniowych, unormowanie oddechu oraz gospodarki hormonalnej. 

Masaż relaksacyjny jest alternatywną formą leczenia, która pomimo niewielkiej liczby przeciwwskazań nie może zastępować specjalistycznego leczenia medycznego opartego na dokładnym badaniu przedmiotowym podpartym diagnostyką obrazową. Każdorazowo przed przystąpieniem do wykonywania zabiegu masażu warto ponownie uwzględnić przeciwwskazania do jego wykonania u danego pacjenta, oraz ponownie uzyskać informację jakich efektów terapeutycznych oczekuje pacjent i dopiero na ich podstawie określić rodzaj masażu oraz techniki, które należy zastosować w trakcie wykonywania zabiegu.

Masaż relaksacyjny jest odmianą masażu klasycznego i pomimo powszechnie przyjętej tezie nie opiera się wyłącznie na działaniu rozluźniającym, ale oddziałuje również na pozostałe układy i tkanki organizmu człowieka (tkankę łączną, mięśniową, skórę, układ nerwowy, krążenia, oddechowy, pokarmowy, moczowy, płciowy oraz wewnętrzno-wydalniczy). W masażu relaksacyjnym wykorzystuje się techniki dotykania, uciskania, ugniatania, głaskania oraz rozcierania miejsc, które wykazują wzmożone napięcie mięśni lub w których manifestują się dolegliwości bólowe. 

Masaż relaksacyjny jest zbliżony w sposobie wykonania do masażu leczniczego, ale jego główne założenia dotyczą celów relaksacyjnych, a nie typowo leczniczych. Uzyskanie lepszej ruchomości stawów, wyrównanie krążenia oraz uzyskanie szeregu innych korzyści biologicznych to dodatkowe aspekty wynikające z wykonania tego zabiegu. W odniesieniu do kanonów medycyny naturalnej masaż relaksacyjny jest sposobem na przywrócenie równowagi psychosomatycznej zaburzonej na skutek występowania sytuacji stresogennych, którym poddawany jest organizm człowieka. Dodatkowo czynnikami, które pośrednio wpływają na efekt masażu relaksacyjnego jest nastój panujący w gabinecie (spokojna muzyka, ciepła barwa oświetlenia, pastelowe kolory ścian, aromat świec lub olejków eterycznych unoszący się w powietrzu gabinetu).

Masaż należy do najstarszych zabiegów leczniczych stosowanych od czasów starożytnych. Jego rozwój w poszczególnych regionach świata wydaje się być niezależny. Masaż był propagowany w cesarstwie rzymskim, ale również w krajach dalekiego wschodu. To właśnie w Chinach masaż rozwinął się najwyraźniej, a większa część technik wykorzystywanych w dzisiejszym masażu sięga swoimi korzeniami do tamtego okresu. Masaż jest działaniem palpacyjnym, które według Magiery polega na dzieleniu się dotykiem, który przenika głęboko do mięśni, kości i narządów wewnętrznych, a dobrze wykonany masaż przenika do istoty ciała człowieka. Masaż relaksacyjny może być jednym ze sposobów regeneracji ciała nie tylko w ujęciu somatycznym, ale może wywoływać korzyści psychosomatyczne. Zwiększające się tempo życia człowieka związane z rozwojem cywilizacji, sytuacje stresogenne i zmniejszony poziom aktywności fizycznej sprzyjają pogorszeniu samopoczucia, odczuciu ogólnego zmęczenia, a nawet niechęci podczas podejmowania aktywności dnia codziennego. Istnieje wiele rodzajów masaży mających na celu wprowadzić pacjenta w stan głębokiej relaksacji oraz poprawić ogólną wydolność organizmu, większość z nich opiera się na wielowiekowych spostrzeżeniach, a nawet rytuałach proponowanych przez plemiona zamieszkujące tereny dzisiejszych Chin i kraje sąsiadujące. Masaż stopami Padanghata oprócz rozluźnienia i zrelaksowania organizmu ma na celu ochronę stawów i mięśni przed urazami w trakcie stosowania ćwiczeń fizycznych. Masaż ciepłymi kamieniami stosuje się w celu usprawnienia przepływu energii przez ciało. Ciepłe kamienie układa się zgodnie z mapą czakr, a następnie wykonuje masaż przesuwając kamienie w określonych kierunkach na przebiegu kanałów energetycznych. Do masażu relaksacyjnego można wykorzystać także specjalnie przygotowane ziołowe stemple. Ziołowe mieszanki zawarte wewnątrz stempli dobierane są indywidualnie do zapotrzebowań klienta. Substancje czynne ziół stosowanych do terapii w trakcie masażu przenikają w głąb skóry dodatkowo wzmagając mechaniczne oddziaływane masażu na organizm. Kolejnym rodzajem masażu mającym na celu dodatkowo poprawę przepływu energii jest masaż shiatsu, który poprzez uciskanie odpowiednich punktów energetycznych niweluje napięcia i odblokowuje przepływ energii w ciele. Masaż ten można przyrównać do stosowania terapii punktów spustowych w celu niwelowania napięć powstałych w mięśniach. Masaż relaksacyjny można urozmaicić poprzez stosowanie specjalnych przyborów na przykład pałek bambusowych czy muszli tygrysich. Do innych masaży relaksacyjnych mających na celu uzdrowienie psychofizyczne zalicza się między innymi masaż Abhyanga, Balijski, Lomi Lomi Nui oraz masaż Tajski.

W masażu relaksacyjnym stosuje się głównie techniki masażu klasycznego o charakterze rozluźniającym. Zazwyczaj są to głaskania, rozcierania i ugniatania wykonywane powierzchownie. Dla uzyskania oczekiwanych efektów przed masażem należy przeprowadzić wywiad z pacjentem w celu dobrania optymalnych technik do jego oczekiwań. Biorąc pod uwagę indywidualne potrzeby pacjenta w trakcie wykonywania masażu relaksacyjnego w przypadku innych przeciwwskazań można nawet stosować techniki wibracji oraz oklepywania. Dowolnie można również łączyć ze sobą wykonywanie dwóch technik jednocześnie jak np. głaskanie-rozcierające wykonywane na stopie przedramieniem jednej kończyny, głaskanie-rozciągające, głaskanie-ugniatające wykonywane przedramieniem na tylnej stronie uda oraz pośladku, głaskaniewibrujące, rozcieranie-głaszczące grzbietu i wiele innych. Dodatkowo w trakcie masażu relaksacyjnego wykorzystać można techniki stosowane w innych masażach takich jak na przykład masaż głęboki. 

Masaż posiada silne działanie bodźcujące, a jego wykonywanie opiera się na mechanicznym oddziaływaniu na ciało pacjenta poprzez ręce terapeuty lub inne przybory wykorzystywane w tym celu. Bez względu na rejon ciała, w którym jest wykonany zabieg w pierwszej kolejności działanie dotyczy tkanki skórnej i podskórnej. Głaskanie wpływa na poprawę pracy gruczołów łojowych i potowych, dzięki czemu poprawie ulega oddychanie skórne. Wykonywanie tej techniki powoduje również podwyższenie temperatury masowanych tkanek, a jej skutkiem jest poprawa krążenia krwi oraz chłonki. Poprawa krążenia powoduje również szybsze zniwelowanie odczynu zapalnego, a delikatnie wykonane głaskanie oddziałuje na znajdujące się w skórze zakończenia nerwowe, poprawiając przewodnictwo nerwowo- mięśniowe. Stosowanie techniki rozcierania powoduje rozdrobnienie oraz przesunięcie w kierunku obwodowym produktów przemiany materii pozostałych w tkankach. W trakcie ich wykonywania przesuwane względem siebie tkanki ulegają uelastycznieniu. W tkance mięśniowej na skutek wykonywania rozcierań dochodzi do jej rozluźnienia. Zmniejsza się również pobudliwość nerwów obwodowych, co skutkuje zmniejszeniem się dolegliwości bólowych. Rozcieranie sprzyja rozdrobnieniu oraz usunięciu z tkanki obumarłych lub uszkodzonych komórek. W tkance po usunięciu obumarłych komórek zostają związki histaminopodobne, powodujące rozszerzenie się obwodowych naczyń krwionośnych, co dalej prowadzi do poprawy odżywienia i oddychania komórkowego. Ugniatanie przepycha krew w kierunku dosercowym. W miejscu, gdzie zastosowano ugniatanie tworzy się podciśnienie, w które zostaje zassana krew z naczyń położonych obwodowo do masowanego miejsca. Z miejsca masowanego zostają usunięte produkty przemiany materii wyciśnięte uprzednio techniką rozcierania i zostaje stworzone miejsce dla produktów odżywczych, które zostaną przetransportowane w „uwolnione” miejsca. Ugniatanie wpływa również na poprawę wydolności układu limfatycznego, mechanicznie przepychając limfę w kierunku węzłów regionalnych. Technika roztrząsania wspomaga uzyskanie efektu rozluźnienia mięśni. Dzięki obniżeniu napięcia mięśni gładkich naczyń krwionośnych poprawia się transport tkankowy, co ułatwia usuwanie produktów przemiany materii i transport substancji odżywczych do masowanych tkanek i zmniejsza pobudliwość obwodowego układu nerwowego. W trakcie roztrząsania dochodzi do zwiększenia elastyczności tkanki łącznej wiotkiej i zbitej. Dzięki unormowaniu napięcia mięśni gładkich przewodu pokarmowego poprawiają się procesy trawienne.

Na ciało masowanego działa bezpośrednio siła mechaniczna, która jest wyzwalana przez dotyk powierzchni skóry. W ten sposób zostaje uaktywniony szereg reakcji pośrednich na drodze chemicznej i odruchowej. Reakcje pośrednie wpływają na reakcje wyzwalane w narządach oraz tkankach położonych głębiej. Świadomość występujących reakcji w ciele człowieka oraz ich zależność jest bardzo ważna dla ustalenia ewentualnych przeciwwskazań do zabiegu masażu, a także zrozumienia subiektywnych i naturalnych odczuć towarzyszących pacjentowi po zabiegu masażu (uczucie gorąca, ospałość, a w skrajnych przypadkach dreszcze lub inne objawy podobne do przeziębienia). 

Podczas zabiegu masażu relaksacyjnego dochodzi do uelastycznienia tkanki łącznej właściwej wiotkiej oraz tkanki łącznej właściwej zbitej. Masaż poprawia odżywienie w tkance łącznej właściwej zbitej, przez co może działać w ramach profilaktyki przeciw występowaniu zmian zwyrodnieniowych oraz zapobiega jej zagęszczaniu i hamuje proces włóknienia podczas regeneracji. W przypadku zmian rozstępowych skóry ulegają one spłyceniu oraz uelastycznieniu wraz z zmianą ich barwy, co wynika z lepszego odżywienia warstwy właściwej skóry poprzez stymulację mikrokrążenia. Również w układzie chrzęstno-kostnym pod wpływem masażu może zauważyć poprawę procesów regeneracyjnych, w których chrząstka stawowa staje się bardziej elastyczna i lepiej odżywiona. Masaż relaksacyjny wpływa również na lepsze odżywienie tkanki kostnej, co w konsekwencji pozwala na uzyskanie równowagi pomiędzy związkami organicznymi i nieorganicznymi w kościach. 

Podczas wykonywania zabiegu masażu relaksacyjnego dochodzi do zmniejszenia objętości komórek tłuszczowych oraz ich częściowego usunięcia; przyspieszeniu ulega również metabolizm tkankowy, co w połączeniu z odpowiednio dobraną dietą może skutkować jej szybszym spalaniem i redukcją masy ciała. Masaż poprzez wzmożenie procesów wytwórczych składników morfotycznych krwi pośrednio wpływa na zwiększenie odporności organizmu. 

Działanie mechaniczne masażu powoduje poprawę mikrokrążenia, przez co w tkance mięśniowej dochodzi do efektywniejszego usunięcie produktów przemiany materii oraz przetransportowania produktów odżywczych poprawiając tym samym nie tylko trofikę mięśnia, ale zapewniając mu optymalną ilość składników odżywczych potrzebnych do oddychania na drodze tlenowej. Na skutek reakcji sprężania zostaje podwyższony poziom stężenia histaminy, co sprzyja zmniejszeniu napięcia mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Histamina, która wraz z krwią dostaje się do nadnerczy pobudza wydzielanie adrenaliny i noradrenaliny. Masaż wpływa także pośrednio na pracę mięśnia sercowego poprzez ułatwienie powrotu krwi żylnej do serca i działanie autonomicznego układu nerwowego, który powoduje spowolnienie pracy mięśnia sercowego zmniejszenie siły skurczów, a przez to wyrównanie pracy serca. Uzyskany w ten sposób efekt utrzymuje się nawet do kilku godzin po zabiegu. 

Masaż relaksacyjny poprawia odbudowę komórek skóry oraz usprawnia usuwanie zrogowaciałego naskórka w warstwie ziarnistej skóry poprzez tarcie (swoisty rodzaj peelingu), przez co wpływa na uelastycznienia i odmłodzenie skóry. Pozbycie się złuszczonego naskórka oraz złogów łojowych zawartych w skórze poprawia oddychanie skórne, a także w przypadku stosowania preparatów leczniczych do masażu poprawia ich wchłanianie. Istotnym elementem metodyki zabiegu jest odpowiedni dobór substancji i kosmetyków wykorzystywanych podczas wykonywania zabiegu; ich zadanie powinno polegać na dodatkowym wyzwalaniu reakcji fizjologicznych organizmu. Dobierając preparaty wykorzystywane do masażu należy uwzględniać rodzaj skóry osoby masowanej, oraz ewentualne stany uczuleniowe i stany humoralne, o które należy zapytać przed zastosowaniem danego preparatu. 

Ważnym czynnikiem, który towarzyszy podczas wykonywania masażu jest czynnik termiczny. Stosowany dotyk i wytworzone dzięki niemu ciepło aktywizuje przewodnictwo nerwowe oraz pobudza ośrodki w obrębie centralnego układu nerwowego. Pojawiające się zaczerwienienie skóry w miejscu poddanym masażowi świadczy o rozszerzeniu się naczyń krwionośnych skóry i tkanek położonych głębiej. Wykonując zabieg masażu można opracować rejony ciała, z których wychodzą korzenie nerwów obwodowych (cześć szyjną kręgosłupa tworzącą  splot ramienny oraz korzenie nerwów udowego i kulszowego w części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa). W trakcie masażu za sprawą zwiększenia temperatury masowanych tkanek oraz poprzez mechaniczne drażnienie zakończeń nerwowych poprawia się przewodnictwo nerwowe. W synapsach nerwowych zwiększa się stężenie noradrenaliny i acetylocholiny, które spełniają funkcję neuroprzekaźników, a wraz ze zwiększonym wydzielaniem histaminy oraz związków histaminopodobnych dochodzi do zaburzenia równowagi hormonalnej, która aktywuje na zasadzie sprzężenia zwrotnego wydzielanie hormonów dążąc tym samym do wyrównania ich poziomu. Techniki oklepywania i wibracji zmniejszają pobudliwość układu nerwowego przez co, mogą być wykorzystywane w leczeniu nerwic wegetatywnych oraz bólów neuralgicznych. 

W trakcie masażu dochodzi do ustabilizowania oddechu oraz zniwelowania napięć w obrębie mięśni oddechowych. Opracowywanie motoneuronów znajdujących się w okolicy mięśni karku wpływa na rozluźnienie przepony, a masaż brzucha wspiera działanie tłoczni brzusznej na przeponę dzięki czemu oddech staje się wolniejszy i głębszy. Poprawa siły skurczu mięśni oddechowych przekłada się na zwiększenie pojemności klatki piersiowej, co w następstwie powoduje zwiększoną wymianę gazową i wzmożone usuwanie dwutlenku węgla z organizmu. Równowaga kwasowo-zasadowa ulega uregulowaniu, co prowadzi do uzyskania lepszej wydolności ogólnej organizmu. 

Pod wpływem masażu dochodzi do drażnienia i rozciągania ścian przewodu pokarmowego w wyniku czego zwiększa się perystaltyka jelit oraz normalizuje wydzielanie soków trawiennych. Zwiększenie przemiany materii oraz obniżenie poziomu glukozy we krwi pobudza ośrodek głodu w podwzgórzu W trakcie trwania masażu relaksacyjnego i bezpośrednio po zabiegu, u osoby masowanej wydzielane są endorfiny, a jednocześnie zmniejsza się stężenie kortyzolu we krwi. Po odbytym zabiegu zalecany jest dwudziesto minutowy odpoczynek, aby procesy fizjologiczne, które są wzmożone mogły ulec wyrównaniu.

W s k a z a n i a i   p r z e c i w w s k a z a n i a  d o  M a s a ż u  R e l a k s a c y j n e g o Masaż relaksacyjny zalecany jest głównie w stanach wzmożonego napięcia nerwowego. Stosuje się go także w czasie stosowania wzmożonej aktywności fizycznej w ramach odnowy biologicznej zarówno jako element służący regeneracji po przebytych treningach sportowych, jak i jako zabieg stosowany w ramach profilaktyki chroniącej przed urazami i/lub jako jeden z elementów leczenia usprawniającego w okresie po doznanym urazie. Zabiegi masażu relaksacyjnego mają wiele zastosowań. Mogą być stosowane w stanach przewlekłego zmęczenia, złego samopoczucia, w okresach obniżonej odporności, a także jako jeden z elementów leczenia schorzeń o różnych etiologiach (reumatyzm, artretyzm, zaburzenia ciśnienia, cukrzyca oraz w zaburzeniach snu). 

Oprócz przeciwwskazań, które są związane ze schorzeniem pierwotnym, masażu relaksacyjnego nie należy wykonywać w stanach zapalnych o ostrym przebiegu, w sytuacji podwyższonej temperatury ciała, w przebiegu chorób nowotworowych, w zmianach zapalnych żył, w chorobach skóry oraz w okres menstruacji u kobiet, a także w stanach upojenia alkoholowego.

Ruchy stosowane w masażu relaksacyjnym powinny być wykonywane w sposób spokojny oraz płynny. Masaż nie musi być wykonywany wyłącznie technikami powierzchownymi- bardzo często aby zwiększyć efekt odprężenia należy opracować struktury leżące głębiej. W celu pozyskania lepszego odprężenia podczas masażu relaksacyjnego w niektórych gabinetach dodatkowo stymuluje się niektóre zmysły poprzez stosowanie odpowiedniego wystroju wnętrza (powinny przeważać kolory pastelowe, szczególnie w różnych odcieniach brązu, beżu lub zieleni), odprężającej muzyki oraz odpowiednio dobranej barwy światła, a niekiedy aromaterapię. W masażu relaksacyjnym nie należy pomijać masażu stóp oraz dłoni ze względu na dużą ilość receptorów, które się tam znajdują i mapy poszczególnych części ciała i narządów znajdujących swoje odzwierciedlenie w poszczególnych okolicach stóp rąk. Wykonując masaż głowy można uzyskać zmniejszenie dolegliwości bólowych głowy oraz poprawę koncentracji i pamięci. Regularnie stosowany zabieg masażu relaksacyjnego uwalnia ciało od stresu, poprawia stan fizyczny oraz psychiczny osoby masowanej. W przypadku masażu twarzy, który poprawia estetykę skóry i jest uznawany za zabiegiem kosmetyczny, dochodzi również do poprawy samopoczucia pacjenta oraz jego rozluźnienia. 

Przed rozpoczęciem masażu należy przeprowadzić wywiad z pacjentem w celu ustalenia przeciwwskazań do zabiegu oraz zdobycia informacji na temat oczekiwań pacjenta po wykonaniu masażu i w trakcie jego trwania. Ważnym elementem jest poinformowania pacjenta o odczuciach, które mogą towarzyszyć zabiegowi oraz reakcji fizjologicznych, które wynikają z działania bodźcowego masażu. Aby zabieg był poprawnie wykonany pacjent powinien przyjąć możliwie wygodną pozycję zgodnie z sugestiami terapeuty, w sytuacji, w której pacjent ma problemy z przyjęciem zalecanej pozycji należy możliwie mu pomóc lub zmodyfikować pozycję do takiej, która w najbliższy sposób odpowiada przyjętym założeniom i nie sprawia dyskomfortu. Dłonie masażysty, jak również olejek stosowany do masażu powinny być ciepłe, aby stosowany dotyk był przyjemny w odczuciach. Olejek należy podgrzać do temperatury około 36 stopni Celsjusza. Aby wyniki terapeutyczne przeprowadzonego zabiegu były korzystniejsze, zabieg masażu można połączyć z wykonywaniem ruchów w stawach oraz technikami rozciągającymi. Po zakończonym zabiegu należy poinformować pacjenta, aby nie zmieniał pozycji ciała przez kilka kolejnych minut, po upływie których może powoli usiąść, a następnie wstać. Masaż można wykonywać nawet codziennie, choć zaleca się korzystanie z niego co drugi dzień. Czas trwania zabiegu uzależniony jest od opracowywanego obszaru i wynosi od 1 do 1,5 godziny. Gwarantem pozytywnych efektów masażu relaksacyjnego jest odpowiedni dobór technik masażu wraz z ich prawidłowym wykonaniem.

Masaż relaksacyjny wpływa na poprawę funkcjonowania większości układów w ciele człowieka oraz integruje ich wzajemne działanie. Terapia masażem jest zalecana nie tylko do poprawy fizycznego samopoczucia i normalizacji napięć w ciele człowieka, ale również poprawy sfery emocjonalnej i energetycznej. Masaż relaksacyjny jest alternatywną formą leczenia, która pomimo niewielkiej liczby przeciwwskazań nie może zastępować specjalistycznego leczenia medycznego opartego na dokładnym badaniu przedmiotowym podpartym diagnostyką obrazową. 

Korzenie masażu klasycznego sięgają ubiegłych tysiącleci, na przestrzeni których niektóre techniki ewoluowały, a kolejne łączyły się ze sobą tworząc podwaliny nowych koncepcji. Z połączenia technik masażu terapeutycznego oraz technik masaży orientalnych powstał masaż relaksacyjny. Jego głównym celem jest zmniejszenie napięcia mięśniowego i emocjonalnego pacjenta poprzez poprawę funkcjonowania najważniejszych układów w ciele człowieka. Układem, który w pierwszej kolejności jest aktywowany jest układ krążenia, dzięki czemu komórki, tkanki, a w ostateczności narządy mogą być lepiej zaopatrzone w krew tętniczą przenoszącą tlen i substancje odżywcze. Dodatkowo mechaniczne działanie masażu wspomaga działanie układu żylnego, przez co produkty przemiany materii mogą być łatwiej usuwane z naczyń obwodowych do jego centralnej części, a później na drodze przemian biochemicznych przetwarzane na związki chemiczne, które mogą być powtórnie wykorzystywane w pozyskiwaniu energii, lub usuwane z organizmu. 

Masaż relaksacyjny oddziałuje na organizm zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Zabieg terapeutyczny wpływa na uzyskanie głębokiego relaksu u pacjenta, który pozbywa się nadmiernych napięć mięśniowych, dzięki czemu dochodzi do przywróceni harmonii ciała i uzyskania spokoju umysłu. Dzięki zabiegom masażu relaksacyjnego u pacjenta można zaobserwować stan odprężenia, poprawę komfortu życia, a nawet poprawę własnej samooceny. 

Masaż jest zabiegiem dość powszechnie rozpropagowanym i chętnie wykorzystywanym nie tylko w celach medycznych, ale również w celach estetycznych. Aby w pełni wykorzystać szeroką pulę efektów, które niesie ze sobą masaż trzeba spełnić dość ścisłe kryteria, które decydują o efektywności tego zabiegu. Spośród wielu czynników mogących wpłynąć na efektywności zabiegu i odczucia, a także reakcje wynikające ze stosowania zabiegu należą: poprawienie wykonany zabieg zarówno pod względem metodycznym, jak i z uwzględnieniem częstotliwości jego powtarzania; wykwalifikowany personel wykonujący zabieg; dobranie odpowiedniej terapii do celów podjętych procedur medycznych; bezwzględne wykluczenia przeciwwskazań do wykonania masażu, a także przekazanie pacjentowi informacji w sposób jasny i oczywisty dotyczący występujących reakcji, czasu ich utrzymywania i skutków po przeprowadzonym zabiegu. W przypadku działania masażu relaksacyjnego, czas utrzymywania się efektów masażu jest wypadkową wielu czynników i na podstawie własnych obserwacji i doniesień z literatury fachowej dość trudno jednoznacznie sprecyzować ich czas utrzymywania się. Nie bez znaczenia pozostaje stan emocjonalny pacjenta, rodzaj wykonywanej pracy czy też obciążenia psychofizyczne. 

Każdorazowo przed przystąpieniem do wykonywania zabiegu masażu warto ponownie uwzględnić przeciwwskazania do jego wykonania u danego pacjenta, oraz ponownie uzyskać informację jakich efektów terapeutycznych oczekuje pacjent i dopiero na ich podstawie określić rodzaj masażu oraz techniki, które należy zastosować w trakcie wykonywania zabiegu. Powyższe postępowanie zapewnia bezpieczeństwo i komfort pracy nie tylko samego pacjenta, ale również osoby wykonującej zabieg i umożliwia uzyskanie efektów najbardziej zbliżonych do tych, które są zakładane. 

Kwalifikowanie do masażu sportowego.Masaż, oddziałuje poprzez mechanizmy nerwowe i humoralne na cały organizm. Podstawę do wykonania masażu stanowi zawsze skierowanie lekarskie wystawione po uprzednim rozpoznaniu klinicznym z uwzględnieniem przeciwwskazań (nieuwzględnienie tych zasad grozi zaostrzeniem procesu chorobowego lub wystąpieniem powikłań). Masażysta powinien ściśle współpracować z lekarzem. Wynik masażu zależy od poprawności wykonania zabiegu. Masaż stanowi zazwyczaj uzupełnienie leczenia prowadzonego w sposób kompleksowy różnymi innymi metodami. Każdy zabieg zaczyna się od masażu powierzchownego, ogólnego, po czym stopniowo przechodzi się do właściwych miejsc i do głębszych tkanek. Jego intensywność zależy od zastosowanej siły rękoczynów, wielkości powierzchni i czasu trwania. Czynniki te składają się na dawkę zabiegu. Są one w dużej mierze subiektywne, a ocena ich wielkości zależy w dużej mierze od doświadczenia masażysty i reakcji organizmu pacjenta. Należy więc bacznie obserwować reakcje pacjenta i każdorazowo dostosowywać dawkę masażu do aktualnego stanu. Na początku czas poszczególnych zabiegów jest krótszy, a wywierana siła mniejsza, po czym intensywność zwiększa się w miarę jak pacjent coraz lepiej znosi zabieg. Masaż musi być wykonany tak, by chory zarówno podczas zabiegu, jak i po nim, nie odczuwał bólu. Po zabiegu pacjent powinien wypoczywać jakiś czas w pozycji leżącej, po to, by wygasły reakcje na zastosowane bodźce. Masażysta musi wiedzieć, jaką reaktywnością cechuje się organizm pacjenta. Zbyt słabe bodźce w stosunku do indywidualnej reaktywności, o sile mniejszej od jej progu, nie wywołają żadnych zmian, a nawet mogą pogorszyć stan zdrowia. Natomiast zbyt silne mogą wywołać niepożądane reakcje i również pogorszyć stan zdrowia. Działanie regulacyjne w odniesieniu do czynności fizjologicznych wywierają tylko bodźce o odpowiednio dobranej sile. Należy jeszcze raz powtórzyć: w skierowaniu na masaż lekarz powinien podać rozpoznanie i stadium choroby, obszar ciała, jaki ma być poddany zabiegowi, cel zabiegu, stosowane leki oraz ewentualne łączenie z innymi zabiegami fizykoterapeutycznymi. Natomiast wykonujący masaż powinien dodatkowo stwierdzić, w jakim stanie kondycji fizycznej i psychicznej znajduje się chory i przede wszystkim określić jego konstytucję. Dodatkowe niezbędne informacje masażysta powinien uzyskać z przeprowadzonego przez siebie wywiadu i dokonanych obserwacji, poddając pacjenta badaniu wzrokowemu i palpacyjnemu. Zaliczenie pacjenta do odpowiedniego typu konstytucyjnego jest bardzo ważne, ponieważ osoba z przewagą działania układu współczulnego wymaga stosowania krótkotrwałych, słabych bodźców, krótkich przerw, a z przewagą układu przywspółczulnego silnych, długotrwałych bodźców i długich przerw. Nie wnikając w szczegóły należy przypomnieć, że z wielu objawów sympatykotonii do ważniejszych należą: zwiększony dermografizm, i napięcie mięśni szkieletowych, przyspieszone tętno, zwiększona częstość oddechów, duża pobudliwość nerwowa, wrażliwość na ciepło i brak pobudliwości na zimno, duża potliwość, szybkie narastanie zmęczenia i ustępowanie objawów zmęczenia. Konstytucjonalny typ parasympatyczny cechują objawy przeciwne. Dla właściwego dawkowania zabiegu istotna jest również ocena wydolności ogólnej organizmu pacjenta. Im jest ona mniejsza, tym mniejsze powinno być obciążenie organizmu masażem. Ważna jest również ocena stanu skóry i tkanki podskórnej, ponieważ zabieg dotyczy ich bezpośrednio. Należy pamiętać, że zmiany w narządach wewnętrznych mogą na skutek odruchów trzewno-skórnych wywoływać w odpowiednich dermatomach miejscowe zmiany w skórze w postaci zwiększenia bolesności, zwiększenia wrażliwości dotykowej czy zwiększenia napięcia. Z kolei należy też ocenić stan czynnościowy tkanki łącznej, badając przesuwalność skóry względem niej oraz przesuwalność tkanki podskórnej względem powięzi mięśni leżących poniżej. Należy również ocenić stan mięśni szkieletowych. Odruchy trzewno-mięśniowe mogą bowiem w przypadku zmian w narządach wewnętrznych powodować w odpowiednich miotomach zwiększenie szybkości występowania odruchów, zwiększenie napięcia mięśni, a w dermatomach głęboką hiperalgezję (przeczulicę, nadmierne odczuwanie wrażeń w reakcji na umiarkowany bodziec, np. lekkie dotknięcie, muśnięcie skóry) i hiperestezję (odczuwanie nawet słabych bodźców działających na powierzchnię ciała jako bardzo przykrych i bolesnych – również przez jakiś czas po ich zadziałaniu). Dłużej utrzymujące się napięcie mięśni występuje w postaci dostrzegalnych pasemek lub jest wyczuwalne podczas masażu. Zaburzenie ukrwienia mięśni, powodujące zwiększone nagromadzenie w nich produktów przemiany materii, prowadzi do powstania miogelozy (są to stwardnienia osadzające się w mięśniach w obszarze ramion, mięśni trapezowych i ogólnie wokół górnej części kręgosłupa piersiowego, powstałe w wyniku rozpadu pasożytów, które nie zostały na czas „pożarte” przez fagocyty i usunięte z organizmu), którą stwierdza się palpacyjnie. W mięśniu można wyczuć ograniczone, twarde zmiany wielkości ziarna grochu. Należy odróżniać je od występujących niekiedy w mięśniach pojedynczych pasemek mięśni o zwiększonym napięciu, które mają jednak wyraźny kształt wrzeciona. Palpacyjnie bada się również stan okostnej, zwracając uwagę na punkty bolesne na ucisk, miejsca wypukłe i zagłębienia, miejsca, w obrębie których stwierdza się odchylenia od stanu prawidłowego powinny być zaznaczone na odpowiednim schemacie dołączonym do dokumentacji prowadzonej przez masażystę Wykonując masaż sportowy trzeba brać pod uwagę wiele istotnych czynników tj.: płeć i wiek zawodnika, stan jego wytrenowania, stopień reaktywności neurowegetatywnej, rodzaj uprawianej dyscypliny sportowej, wielkość obszaru objętego masażem oraz porę roku. Należy pamiętać, że u kobiet stosujemy masaż mniej intensywny niż u mężczyzn, ta sama zasada obowiązuje przy masażu juniorów w stosunku do seniorów. Zawodników o dużej masie mięśniowej i uprawiających dyscypliny siłowe oraz wytrzymałościowe należy masować energiczniej i silniej niż sportowców startujących w zawodach technicznych i precyzyjnych. W dyscyplinach sportowych szybkościowo siłowych masaż sportowy możemy zastąpić masażem wodnym wirowym i pneumatycznym, w sportach wytrzymałościowych przeprowadza się masaż o działaniu rozluźniającym i łagodzącym. W dyscyplinach technicznych bardziej wskazane jest zastosowanie kąpieli wodnych niż masażu ręcznego. Sportowców uprawiających gry zespołowe masujemy ręcznie i stosujemy bicze szkockie. Wielkość obszaru objętego masażem sportowym jest uzależniona od części ciała zaangażowanych w daną dyscyplinę sportową. Przy ogólnych obciążeniach należy zastosować masaż całościowy, natomiast przy obciążeniu poszczególnych partii masaż częściowy. Wykonując masaż całościowy działamy na organizm ogólnowzmacniająco i ogólnopobudzająco, natomiast masaż częściowy ukierunkowany na określone grupy mięśniowe, biorące największy udział w zawodach, przyśpiesza usuwanie produktów zmęczenia. Masaż sportowy, aby był skuteczny należy wykonywać w seriach nie dłuższych niż 20 zabiegów, po których musimy zastosować przerwę 14 dniową, ze względu na odczyn przyzwyczajenia mięśni do bodźców mechanicznych. W przerwach tych wskazane są inne zabiegi fizykoterapeutyczne. W praktyce sportowej bardzo mało czasu przeznacza się na bierny odpoczynek i dlatego masaż stosujemy przez większą część roku kalendarzowego. Aby masaż spełniał swoje zadanie, musimy stopniowo zwiększać czas trwania, jak również intensywność bodźców.

Urazy w sporcie 

Blizny pourazowe i pooperacyjne Blizny pourazowe i pooperacyjne są efektem urazów mechanicznych i zabiegów chirurgicznych. Postępowanie usprawniające ma na celu poprawienie krążenia w obrębie blizny, zmiękczenie i zmniejszenie blizny, rozluźnienie tkanki łącznej oraz uelastycznienie tkanek. Niekiedy odczuwa się ból w miejscu występowania blizny, który może być nerwobólem spowodowanym wciągnięciem nerwów do tkanek blizny albo ta dolegliwość jest efektem zaburzenia ukrwienia tego miejsca. Przed masażem zaleca się zastosowanie takich zabiegów fizykalnych, jak: diadynamik, jonoforeza, fonoforeza, ultradźwięki, masaż wirowy. Masowanie można rozpocząć jeszcze przed wyciągnięciem szwów. Zabiegiem obejmuje się miejsca poniżej i powyżej blizny, stosując głębokie głaskanie, powolne rozcieranie i ugniatanie podłużne. Po wyciągnięciu szwów i całkowitym zrośnięciu rany, w pierwszym okresie przeprowadza się masaż na oliwce wokół blizny, stosując zbieżne, dośrodkowe głaskanie i rozcieranie. Po kilku wstępnych zabiegach należy również rozcierać samą bliznę w obu kierunkach oraz stopniowo wprowadzać ugniatanie okolicy i samej blizny. Gdy blizna odpowiednio zmięknie, przystępuje się do rozcierania zrostów głębokich w następujący sposób: ujmuje się tkanki w obrębie blizny między kciuki i wskaziciele, i odrywa się od podłoża. Tak ujętą bliznę rozciera się w obu kierunkach, a następnie przełamuje, wykonując ruchy rękami w strony przeciwne. Gdy blizna i jej najbliższe otoczenie są już dobrze rozmasowane, można wykonać rolowanie, przesuwając fałd skórny przez środek blizny, z jednego końca na drugi. Po masażu zaleca się wcieranie maści, które powodują dodatkowe rozmiękczanie blizny. 

Oparzenia i odmrożenia Oparzenia są to zmiany miejscowe lub ogólne, powstałe w wyniku zadziałania na tkanki wysokiej temperatury, np. ognia, wrzącej substancji, promieniującego ciepła itp. Wyróżnia się 4 stopnie oparzenia. Przy oparzeniach II0 (rumień, obrzęk, objawy zapalne, pęcherze, częściowa martwica) i III° (martwica skóry i głębszych tkanek, blizna) wskazany jest masaż. Odmrożenia są to miejscowe zmiany, głównie na obwodowych częściach ciała, spowodowane działaniem niskiej temperatury. Wyróżnia się 4 stopnie odmrożenia. Przy odmrożeniach II° (pęcherze i objawy zapalne) i III° (martwica skóry i blizny) wskazany jest masaż. Postępowanie usprawniające krążenie płynów tkankowych i procesy gojenia przeprowadza się podobnie tak przy oparzeniach, jak i przy odmrożeniach. W pierwszej kolejności należy przeprowadzić masaż ręczny powyżej miejsca odmrożenia z zastosowaniem głaskania, rozcierania i ugniatania podłużnego. W przypadku oparzenia (odmrożenia) tylko jednej kończyny można wykonać masaż kontralateralny. W celu usprawnienia krążenia w obrębie rany masuje się jej okolicę wzdłuż brzegów oraz promieniście, od obwodu w kierunku brzegu rany, stosując głaskanie i rozcieranie. Dobre efekty uzyskuje się po zastosowaniu drenażu limfatycznego z ominięciem rany. Po utworzeniu się blizny należy przystąpić do jej rozmiękczania, postępując jak przy masażu blizny. 

Urazy mięśni i ścięgien Stłuczenie to uszkodzenie ciała bez przerwania ciągłości skóry, spowodowane urazem bezpośrednim. Charakteryzuje się ono uszkodzeniem włókien mięśniowych warstw głębokich przylegających do kości, zasinieniem oznaczającym wylew krwi do tkanek, obrzękiem i miejscową bolesnością. Stłuczenia mięśni najczęściej są lekceważone, ze względu na brak występowania krwiaka powierzchownego. Uszkodzenie mięśnia jest odwrotnie proporcjonalne do stopnia kurczu mięśni w chwili zadziałania urazu, tzn., że im większe rozluźnienie mięśni powierzchownych, tym większy uraz warstw głębokich i możliwość powstania krwiaka. Uszkodzenia mięśni mogą wystąpić w obrębie brzuśca, przejścia mięśnia w ścięgno, ścięgna albo w miejscu przyczepu ścięgna do kości. Dzieli się je na: naciągnięcia, naderwania i rozerwania.

Stłuczenia i naciągnięcia mięśnia Naciągnięcie mięśnia, czyli uszkodzenie lekkie, spowodowane jest urazem pośrednim, powodującym uszkodzenie mięśnia w miejscu, w którym w momencie wykonywania gwałtownego ruchu dochodzi do zmniejszenia rozciągliwości. Naciągnięcie może dotyczyć każdej części brzuśca, a miejscem szczególnie wrażliwym jest połączenie mięśniowo-ścięgniste. Uszkodzeniu ulega mała liczba włókien mięśnia lub ścięgna i towarzyszy temu powstanie krwiaka. Krwiak śródmięśniowy, czyli patologiczny zbiornik krwi jest naturalnym następstwem stłuczenia i naciągnięcia mięśnia, przy których uszkodzeniu ulegają naczynia krwionośne z towarzyszącym wtórnym wysiękiem w warstwach międzypowięziowych i powięziowych, co niekorzystnie wpływa na ukrwienie mięśnia. Niewłaściwie leczony krwiak może ulec zwłóknieniu, skostnieniu albo mogą powstać zrosty międzymięśniowe lub przykurcze. Zastosowanie właściwego leczenia spowoduje całkowite wchłonięcie krwiaka i pełną odbudowę tkanki mięśniowej, która powróci do prawidłowej czynności. Zaniki mięśni mogą nastąpić z powodu zaburzenia ich unerwienia lub ukrwienia. Uszkodzenie mięśnia, kości czy stawu, a także dłuższe niewykonywanie przez mięsień czynności prowadzi do jego zaniku. W pierwszej kolejności dochodzi do utraty przerostu włókien mięśniowych, następnie zmniejsza się liczba włókien wskutek ich nieodwracalnego zwyrodnienia, kolejno tkanka mięśniowa stopniowo przerasta tkanką włóknistą i zmniejsza się zdolność magazynowania energii. Mięsień traci na sile pojedynczego skurczu oraz na wytrzymałości podczas pracy. Jeżeli nie można zwiększyć masy i siły mięśniowej osłabionych mięśni poprzez ćwiczenia czynne z oporem, w pierwszej kolejności przeprowadza się masaż i ćwiczenia izometryczne. 

W postępowaniu leczniczym należy zwrócić uwagę na to, aby nie nastąpiło zbyt wczesne uruchomienie, ponieważ spowoduje ono uszkodzenie tworzących się nowych naczyń i świeże krwawienie. Z kolei zbyt długie unieruchomienie wpływa na tworzenie się nadmiernej ilości tkanki ziarninowej, mogącej ulegać zwłóknieniu. Błędy lecznicze wpływają również na ograniczenie ruchomości stawu lub jego destabilizację, powstanie blizny, która wyłącza mięsień z pracy, upośledzając jego rozciągliwość, siłę i wytrzymałość. 

Po stłuczeniu i naciągnięciu mięśnia z małym krwiakiem stosuje się unieruchomienie i zimne okłady, w celu obkurczenia naczyń krwionośnych i zapobieżenia nawrotom krwiaka. Korzystnie to wpłynie na wygojenie i pozostanie mała blizna z minimalną dysfunkcją stawu czy kurczliwością mięśnia. Przy krwiakach dużych stosuje się miejscowo zimne okłady uciskowe i unieruchomienie całej kończyny głównie dwa sąsiednie stawy na ok. 10 dni. Po tym czasie unieruchomienie likwiduje się tylko w celu przeprowadzenia zabiegów fizykalnych i ćwiczeń czynnych, wykonywanych do granicy bólu. Przy krwiakach rozległych stosuje się miejscowo zimne okłady uciskowe i unieruchomienie kończyny przez kilka tygodni. 

W pierwszych dniach po urazie przeprowadza się masaż i ćwiczenia kontralateralne oraz ćwiczenia oddechowe. Pod koniec okresu unieruchomienia stosuje się masaż i ćwiczenia izometryczne do granicy bólu kończyny chorej, a także masaż i ćwiczenia kontralateralne z maksymalnym obciążeniem, kilka razy dziennie i tyle samo razy ćwiczenia ipsilateralne z maksymalnym oporem. 

Po okresie unieruchomienia bezwzględnego następuje okres unieruchomienia względnego, które również na czas rehabilitacji jest likwidowane. Przeprowadza się ćwiczenia czynne wolne, a po nich zimne okłady na miejsce urazu. Można też po ćwiczeniach, w celu likwidacji obrzęku, zastosować drenaż limfatyczny lub w celu zmniejszenia bólu i resorpcji krwiaka masaż ręczny powyżej i poniżej miejsca stłuczenia czy naciągnięcia. Stosuje się głaskanie, rozcieranie, ugniatanie podłużne i wibrację. Kolejno wykonuje się masaż od obwodu w kierunku brzegów krwiaka (głaskanie, rozcieranie) i głaskanie wokół brzegów krwiaka. Po mniej więcej 3 tygodniach od wystąpienia urazu przystępuje się do masażu i ćwiczeń czynnych z oporem uszkodzonego mięśnia, a w przypadku występowania obrzęku w dalszym ciągu należy wykonywać drenaż limfatyczny, kilka razy dziennie. W tym okresie następuje całkowite obciążenie kończyny chorej.

Naderwania mięśnia Naderwanie mięśnia, czyli uszkodzenie średnie mięśnia, spowodowane jest urazem pośrednim, przy którym dochodzi do rozerwania dużej liczby włókien mięśniowych. Uszkodzenie to przebiega podobnie jak naciągnięcia mięśnia, przy czym okres unieruchomienia bezwzględnego i względnego jest dłuższy. Usprawnianie lecznicze przebiega tak samo jak w uszkodzeniach lekkich, ale ćwiczenia czynne z oporem i całkowite obciążanie chorej kończyny można rozpocząć dopiero po 3 miesiącach od wystąpienia urazu.

Rozerwania mięśnia Rozerwanie mięśnia, czyli uszkodzenie ciężkie mięśnia, jest to całkowite przerwanie włókien mięśnia lub ścięgna. U sportowców wyczynowych stosuje się leczenie operacyjne, zespalające oba końce mięśnia czy ścięgna, po którym następuje usprawnianie lecznicze podobne do usprawniania naderwanego mięśnia. 

Urazy stawów, więzadeł i torebek stawowych Skręcenie stawu to uraz stawu, przy którym dochodzi do nadmiernego naciągnięcia więzadeł okołostawowych i torebki stawowej bez przemieszczenia się powierzchni stawowych względem siebie. Więzadła mają genetycznie uwarunkowany określony stopień rozciągliwości i po zaprzestaniu działania bodźców naprężających powracają do długości wyjściowej. Uszkodzenia więzadeł powstają wskutek nagłego zadziałania zbyt dużej siły. 

Postępowanie lecznicze, niezależnie od uszkodzenia, w pierwszym okresie po wystąpieniu urazu ma na celu złagodzenie objawów bólowych, obkurczenie uszkodzonych naczyń krwionośnych, zmniejszenie krwawienia wewnętrznego i minimalizację obrzęku. Leczenie w pierwszych 3 dniach po urazie obejmuje stosowanie zimnych okładów na obolałe miejsce i bezwzględne unieruchomienie chorej kończyny w opatrunku uciskowym oraz ułożenie jej powyżej poziomu serca. Przeprowadza się również masaż i ćwiczenia kontralateralne. Skręcenia stawowe dzieli się na lekkie, średnie i ciężkie. Diagnozowanie uszkodzonych więzadeł nastręcza dużo kłopotu, w związku z występowaniem silnego bólu i znacznego obrzęku. Przerwane więzadła, które natychmiast upośledzają całkowicie czynność stawu, są najczęściej wykrywane i odpowiednio leczone. Gorzej przedstawia się sytuacja z uszkodzeniami lekkimi i średnimi, które najczęściej występują i powodują trwałe rozciągnięcie więzadła, prowadząc do destabilizacji stawu. W okresie wczesnym uszkodzenia więzadła istniejący obronny skurcz mięśnia utrudnia wykrycie niestabilności stawu, zanim nie znieczuli się obolałego miejsca. Proces gojenia się więzadła jest taki sam przy leczeniu zachowawczym, jak i przy leczeniu operacyjnym, przy czym drugi sposób leczenia polepsza jakość gojenia, przez co powstaje mniejsza blizna. 

Zwichnięcia Zwichnięcie jest to przemieszczenie powierzchni stawowych kości względem siebie. W pierwszej kolejności należy nastawić zwichniętą kość i unieruchomić staw na pewien czas. Następnie przeprowadza się leczenie usprawniające, które obejmuje okres unieruchomienia i okres po likwidacji unieruchomienia. W pierwszym okresie wykonuje się masaż i ćwiczenia kontralateralne oraz masaż i ćwiczenia izometryczne na częściach kończyny chorej, nie objętych unieruchomieniem. W drugim okresie masowaniem obejmuje się kończynę chorą wraz z częścią nie masowaną. Należy używać środków natłuszczających i odżywczych albo olejków aromatycznych z rumianku i lawendy. W przypadku występowania obrzęku wskazany jest drenaż limfatyczny. Pierwsze zabiegi wykonuje się delikatnie, powierzchownie, a po kilku zabiegach energicznym masażem można objąć tkanki głębiej położone, masując na bazie kompozycji olejków eterycznych. Jeżeli w trakcie unieruchomienia powstały przykurcze stawowe, to należy zastosować masaż przy przykurczach, gdy występują zaniki mięśniowe, trzeba przeprowadzić masaż izometryczny. W przypadkach skomplikowanych i trwających zbyt długo (np. w chorobach stawów i tkanek okołostawowych) wskazany jest masaż segmentarny. W trakcie masażu należy zadbać o pełny zakres ruchomości stawu, pomogą w tym ćwiczenia. 

Przykurcze stawowe Przykurcz jest to wadliwe ustawienie kończyny wskutek trwałego ograniczenia zakresu ruchu w stawie. W przypadku występowania przykurczu w obrębie stawu należy jak najszybciej przystąpić do zabiegów fizykalnych, aby zapobiec objawom bólowym, pogłębianiu się przykurczu, zanikom mięśniowym, a także wpłynąć na obniżenie napięcia i wzmocnienie osłabionych mięśni. Po zastosowaniu zabiegów z zakresu ciepłolecznictwa przystępuje się do masażu likwidującego przykurcz. W pierwszej kolejności pogłębia się przykurcz w celu rozluźnienia mięśni i stosuje się ogólny masaż rozgrzewający mięśni zginaczy i prostowników chorego stawu, stosując głaskanie, rozcieranie, ugniatanie i delikatną wibrację. Następnie rozciąga się przykurcz do momentu wystąpienia delikatnego bólu i w takim ułożeniu przeprowadza się masaż rozluźniający na grupie mięśni zginaczy, stosując głaskanie i rozcieranie, a na mięśniach prostownikach wykonuje się energiczny, pobudzający masaż z zastosowaniem głaskania, rozcierania, ugniatania i silnej wibracji. Kolejno na okolicę stawu stosuje się masaż stawowy centryfugalny, wykonując głównie głaskanie i rozcieranie. W fazie końcowej należy wcierać środki wspomagające masaż o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym i rozgrzewającym albo masować na bazie kompozycji olejków eterycznych. Po masażu przystępuje się do ćwiczeń zwiększających zakres ruchomości w stawie. Po zlikwidowaniu przykurczu, a przy istniejących zanikach mięśniowych należy zastosować na ten mięsień czy grupę mięśni masaż izometryczny.

 

Wpływ masażu na wybrane tkanki i układy Masaż jest oddziaływaniem dotykiem na tkanki oraz za pomocą aparatury w celu wywołania w nich różnych reakcji fizjologicznych, które mają działanie lecznicze, profilaktyczne, relaksacyjne bądź kosmetyczne. Stanowi istotny element wykorzystywany zarówno w lecznictwie, jak i w kosmetologii. Masaż w kosmetologii ma szerokie zastosowanie. Wykorzystywany jest przy zabiegach pielęgnacyjnych, opóźniających proces starzenia się skóry twarzy, szyi i dekoltu oraz pozostałych części ciała. Jest nieodzownym elementem przy zabiegach wpływających na poprawę sylwetki np. masaż antycellulitowy. Rodzajów masażu jest wiele, dlatego też w literaturze możemy znaleźć rożne propozycje jego podziału. W kosmetyce zastosowanie znajduje głównie masaż klasyczny, a także połączenie masażu klasycznego z punktowym bądź energetycznym. Wpływ masażu nie ogranicza się tylko do odczynu fizjologicznego w tkankach, może obejmować również działania na poziomie emocjonalnym osoby masowanej: uspokaja, relaksuje, a także ma wpływ na samoakceptację. Podczas takiego zabiegu techniki powinny być wykonywane w tempie wolnym, zaś ruchy miękkie i rytmiczne.

Wpływ masażu na tkanki: 

1. wpływ masażu na tkankę skórną: 

– usunięcie martwej części naskórka, udrożnione zostają ujścia gruczołów łojowych i potowych oraz poprawia się ich czynność wydzielnicza, 

– poprawa elastyczności i sprężystości skóry oraz jej właściwości mechanicznych, 

– stymulacja fibroblastów do produkcji kolagenu, 

– przyspieszenie krążenia krwi i chłonki w skórze – zaczerwienienie, przyspieszenie metabolizmu komórkowego, lepsze odżywienie skóry oraz znajdujących się w niej gruczołów, szybsze usuwanie zbędnych produktów przemiany materii, 

– rozdrabnianie, rozbijanie i usuwanie adipocytów z podskórnej tkanki tłuszczowej, 

– szybsze wprowadzenie substancji aktywnych w powłoki skórne. 

2. wpływ masażu na tkankę mięśniową: 

– stymulacja krążenia krwi w masowanych mięśniach – m.in. pobudzenie w nich procesów metabolicznych, zwiększenie ich masy i zdolności do kurczenia, zapobieganie zanikom, zmniejszenie ich nadmiernego napięcia, – zwiększenie napięcia mięśniowego przy masażach pobudzająco-stymulujących, 

– obniżenie napięcia mięśniowego podczas masaży rozluźniająco-uspokajających, 

– przyspieszenie regeneracji mięśni, zwiększenie ich zdolności do pracy. 

3. wpływ masażu na układ krążenia: 

– układ krwionośny i limfatyczny ulega pobudzeniu, przez co przyspieszone zostają funkcje transportowe, oczyszczające i regeneracyjne, 

– rozszerzenie naczyń krwionośnych i chłonnych, wzrost przepływu krwi i limfy – przyspieszone dostarczenie komórkom i tkankom tlenu i substancji odżywczych oraz szybsze odprowadzanie z komórek i tkanek produktów przemiany materii, 

– pobudzenie procesu wytwarzania składników morfotycznych krwi, 

– poprawa drenażu krwi żylnej i chłonki, rozszerzenie naczyń krwionośnych, co wpływa na przyspieszenie likwidacji obrzęków 

– odciążenie serca dzięki zwiększeniu odpływu krwi żylnej, a zmniejszeniu oporu krwi tętniczej.

4. wpływ masażu na układ nerwowy: 

– wpływa na obwodowy układ nerwowy, a za jego pośrednictwem działa na ośrodkowy układ nerwowy, 

– za pośrednictwem ośrodkowego układu nerwowego dochodzi do wysyłania bodźców do gruczołów wydzielania wewnętrznego, mięśni, jak i poszczególnych narządów ustroju, 

– poprawa ukrwienia i odżywienia układu nerwowego, co następuje za pośrednictwem układu krwionośnego, 

– pobudzenie układu nerwowego przy masażach energicznych, pobudzających, 

– uspokajanie układu nerwowego podczas łagodnych i delikatnych masaży, 

– oddziaływanie na przewodnictwo nerwów czuciowych i ruchowych, poprawa przewodzenia bodźców

Ruchy najczęściej wykorzystywane w masażu Podstawowe ruchy wykorzystywane podczas wykonywania masażu to: 

1. głaskanie – wykonuje się na początku i końcu każdego masażu wzdłuż kierunku przebiegu mięśni, zaś okolice łopatki, stawów oraz gruczołów piersiowych opracowuje się ruchami okrężnymi. Głaskanie ułatwia usunięcie złuszczonego naskórka oraz wydzielin skórnych. Ruch ten powinien być płynny, równomierny i rytmiczny. O tym, jakie efekty wywoła ruch głaskania, decyduje siła nacisku tj. głaskanie powierzchowne wpływa na rozluźnienie mięśni, uspokaja układ nerwowy, zmniejsza pobudliwość nerwową. Natomiast głaskanie głębokie pobudza krążenie krwi i limfy, przez co wpływa na zmniejszanie obrzęków i krwiaków oraz na lepsze odżywienie i dotlenienie skóry i mięśni. Głaskanie na koniec masażu należy wykonywać powoli i rytmicznie. Wskazane tempo wykonywania to 22-25 ruchów na minutę. 

2. rozcieranie – ruch ten wykonywany jest również wzdłuż kierunku przebiegu mięśni. Wykonywane są ruchy koliste lub półkoliste całymi dłońmi, kłębkami dłoni bądź opuszkami palców. Rozcieranie pomaga w rozdrobnieniu i usunięciu produktów przemiany materii, złogów, zrostów. Rozcieraniu towarzyszy powstanie dużej ilości ciepła, co powoduje lepsze ukrwienie tkanek, dzięki czemu następuje lepsze wchłanianie i odprowadzanie rozdrobnionych struktur. Technika ta wykonywana jest silniej i energiczniej niż ruch głaskania. Wyróżnia się rozcieranie powierzchowne i głębokie. Wskazane tempo wykonywania to 60 – 100 ruchów na minutę. 

3. ugniatanie – wykonywane podczas masażu pełni dwie funkcje: tłoczące i ssące, tzn. przepycha krew i limfę z obwodu do centralnych naczyń oraz poprzez zasysanie wypełnia naczynia świeżą krwią i limfą. Głównie wpływa na wzrost napięcia i zdolności kurczenia się mięśnia, przyrost jego tkanki i zwiększenie wytrzymałości mięśnia. Sprzyja również wchłanianiu obrzęków, powoduje lepsze odżywienie tkanek. Wykonując ten ruch, należy pamiętać, że klient nie powinien odczuwać bólu. Wskazane tempo wykonywania to 40 – 50 ruchów na minutę. 

4. oklepywanie – jest silnym bodźcem mechanicznym, który polega na wykonywaniu rytmicznych i szybkich uderzeń z bliskiej odległości w masowaną okolicę powierzchnią dłoniową lub boczną ręki, można wykonywać ten ruch opuszkami palców. Słabo wykonywane oklepywanie działa relaksująco oraz rozluźnia mięśnie. Natomiast silne oklepywanie pobudza układ nerwowy, wywołuje znaczne przekrwienie okolicy masowanej oraz skurcz mięśni. Wykonywanie oklepywania nie powinno powodować zarówno dolegliwości bólowych, jak i wybroczyn w skórze. Wskazane tempo wykonywania to ponad 100 uderzeń na minutę. 

5. wibracje – polegają na wprawianiu tkanek w ruch drgający opuszkami palców bądź całymi dłońmi. Wyróżnia się dwa rodzaje wibracji: stabilną i labilną. Wibracja stabilna charakteryzuje się tym, że wykonujemy ją w jednym miejscu. Natomiast wibrację labilną przeprowadza się wzdłuż przebiegu nerwów, naczyń obwodowych oraz włókien mięśniowych. O tym, jaki wpływ na tkanki ma technika wibracji, decyduje siła zastosowanego bodźca. Wibracja wykonana słabo usuwa z mięśni napięcie, wpływa na nie uspokajająco. Natomiast silna wibracja wpływa na wzrost napięcia mięśniowego oraz pobudza ośrodkowy układ nerwowy.

Masaże antycellulitowe wpływające na poprawę sylwetki Masaże antycellulitowe wykonuje się na obszarach ciała podatnych na pojawienie się cellulitu w celu profilaktyki i jego likwidacji. Zadaniem tych masaży jest również ujędrnianie i wygładzanie skóry, modelowanie oraz utrzymanie szczupłej sylwetki. Wykorzystywane są różne techniki masażu klasycznego oraz masaże specjalistyczne wykonywane ręcznie tj. drenaż limfatyczny bądź za pomocą przyrządów, np. masaż endodermalny.