Dyskopatia lędźwiowa jest rzadko rozpoznawana u dzieci i młodzieży, a jeszcze rzadziej wymaga ona leczenia operacyjnego. W artykule dokonano przeglądu informacji zawartych w piśmiennictwie na temat dyskopatii lędźwiowej w populacji pediatrycznej i dla zilustrowania przedstawiono przypadek 12-letniego chłopca operowanego z powodu wypukliny jądra miażdżystego w przestrzeni L5/S1. Celem artykułu było krytyczne przedyskutowanie diagnostycznych i terapeutycznych aspektów tej jednostki chorobowej u dzieci, a w szczególności problemu leczenia chirurgicznego. Postawiono pytanie, czy i kiedy leczenie operacyjne powinno być brane pod uwagę i podjęto próbę odpowiedzi w kontekście odległych wyników leczenia. We wnioskach sugerują się, że chociaż podstawową metodą leczenia w tych przypadkach jest postępowanie zachowawcze, to jednak nie należy zwlekać z podjęciem decyzji o operacji w sytuacji braku efektywności leczenia zachowawczego.

           Po raz pierwszy wypuklinę jądra miażdżystego jako przyczynę bólów okolicy lędźwiowo-krzyżowej i rwy kulszowej opisali Mixter i Barr w roku 1934. W roku 1945 Wahren przestawił pierwszy opis dotyczący populacji dziecięcej – przypadek 12-letniego chłopca operowanego z powodu dyskopatii lędźwiowej.

Epidemiologia

           Dyskopatia lędźwiowa [d.l.] jest rzadko rozpoznawana u dzieci i młodzieży, a jeszcze rzadziej wymaga ona leczenia operacyjnego. Według danych piśmiennictwa dzieci i młodzież stanowią 0,4–3,8% wszystkich chorych operowanych z powodu d.l. Tylko niektóre opracowania autorów japońskich podają wyższą częstość występowania dyskopatii w tej grupie wiekowej. Należy podkreślić, że większość raportów obejmuje populację do 20 lub nawet 21 roku życia, a opisywane przypadki to prawie wyłącznie starsze dzieci i młodzież. Natomiast opisy d.l. u osób poniżej 10 roku życia stanowią już tylko pojedyncze doniesienia.

Czynniki predysponujące

           Spośród czynników predysponujących do d.l. wymienia się uprawianie niektórych dyscyplin sportowych związanych ze zwiększonym ryzykiem urazu lub nadmiernymi obciążeniami kręgosłupa, otyłość, wysoki wzrost czy wreszcie obciążenie rodzinne. Szczególnie istotnym czynnikiem mającym związek z powstaniem d.l. jest przebycie urazu okolicy lędźwiowo–krzyżowej. Współistnienie urazu jako wydarzenia bezpośrednio poprzedzającego pojawienie się zespołu bólowego opisywane jest w 30–70% przypadków. Jednak związek przyczynowy urazu z wystąpieniem d.l. budzi wątpliwości. Istotne informacje w tej kwestii dostarcza praca Lee i wsp., podająca że wszyscy analizowani chorzy z d.l. w wieku od 14 do 19 lat mieli stwierdzane w badaniu histologicznym zmiany zwyrodnieniowe obejmujące zarówno jądro miażdżyste, jak i pierścień włóknisty. Spośród nich 11 (73%) wykazywało zmiany zwyrodnieniowe znacznego stopnia i 4 (29%) miernego stopnia. Uzasadniona wydaje się więc sugestia, że chociaż uraz jest często czynnikiem bezpośrednio powodującym powstanie uwypuklenia lub wręcz wypadnięcia jądra miażdżystego, to jednak u podłoża przepukliny leżą zmiany zwyrodnieniowe tych struktur. 

            Dyskopatia u dzieci i młodzieży wykazuje pewne cechy charakterystyczne różniące ją od dorosłych. Według wielu badaczy uwypuklenie lub wypadnięcie jądra miażdżystego dotyczy zwykle jednej przestrzeni, najczęściej pomiędzy czwartym i piątym kręgiem lędźwiowym i często ma charakter centralny. Jednak inne opracowania nie potwierdzają tych spostrzeżeń. Charakterystyczne jest również współistnienie takich patologii kręgosłupa, jak zniekształcenia listewek brzeżnych trzonów kręgów, złamania tylnych krawędzi trzonów, złamania wyrostków stawowych i wady dysraficzne. 

Symptomatologia i diagnostyka

          W obrazie klinicznym dominuje zespół bólowy (ból krzyża i/lub rwa kulszowa) z wyraźnie zaznaczonym objawem Lasegue’a oraz ograniczenie ruchomości kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Natomiast deficyty neurologiczne w postaci zaburzeń czucia i niedowładów występują rzadko, a przede wszystkim znacząco rzadziej niż w populacji ludzi dorosłych. Fakt ten ma istotne znaczenie we wstępnej diagnostyce różnicowej, gdyż istnienie zaburzeń neurologicznych sugeruje raczej rozpoznanie guza nowotworowego kanału kręgowego. 

          Diagnostyka różnicowa obejmuje guzy nowotworowe kanału kręgowego, schorzenia infekcyjne, w tym także gruźlicę oraz wady wrodzone, jak na przykład zespół zakotwiczenia rdzenia w przebiegu dysrafii. Należy podkreślić, że co prawda brak deficytów neurologicznych oraz „starszy” wiek chorego (młodzież) przemawiają za d.l. jako przyczyną dolegliwości, to jednak w każdym przypadku konieczne jest wykonanie badania neuroobrazującego celem pewnego wyjaśnienia podłoża stwierdzonych objawów. 

           Zdjęcie przeglądowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego ma niewielką wartość diagnostyczną w d.l., jednak większość autorów zgadza się z opinią, że jest to badanie pierwszego wyboru w diagnostyce bólów kręgosłupa. Pozwala ono na wykluczenie takich uszkodzeń struktur kostnych kręgosłupa, jak złamania, choroba Scheuermanna, ziarniniak kwasochłonny, torbiel tętniakowa, gruźlica oraz spondylolisteza. Zdjęcie rentgenowskie pozwala także na ocenę malformacji kręgosłupa typu lumbalizacji lub sakralizacji kręgów czy też dysrafii. Pewną wartość diagnostyczną ma również stwierdzenie pośrednich cech dyskopatii, jak zwężenie przestrzeni międzykręgowej. 

           Mielografia (radikulografia), czyli badania z podaniem kontrastu do worka oponowego kanału kręgowego, mają obecnie marginalne znaczenie i wykonywane są niezwykle rzadko.

           Tomografia komputerowa (TK) jest chętnie wykonywanym badaniem w celu rozpoznania dyskopatii lędźwiowej u dorosłych. TK jest szczególnie dobrą metodą w ocenie stenozy kanału kręgowego oraz pozwala na uwidocznienie zwapnień w obrębie jądra miażdżystego. Najistotniejsze wady badania TK to szkodliwość promieniowania jonizującego, co ma szczególne znaczenie w populacji dziecięcej, oraz fakt uwidocznienia jedynie wybranych przestrzeni międzykręgowych (zwykle obrazowane są przestrzenie L4/L5 i L5/S1). To ostatnie niesie ze sobą niebezpieczeństwo pominięcia istotnej patologii (np. guza) zlokalizowanej w górnej części odcinka lędźwiowego kręgosłupa, a przypisania przyczyny występujących objawów klinicznych mniej lub bardziej zaznaczonej wypuklinie jądra miażdżystego, widocznej w badaniu TK. Dlatego u dzieci, u których symptomatologia dyskopatii nie jest tak charakterystyczna jak u dorosłych, badaniem z wyboru powinien być rezonans magnetyczny (MR). 

            MR pozwala na wizualizację całego odcinka lędźwiowo-krzyżowego i wszystkich struktur kanału kręgowego w trzech projekcjach: poprzecznej, strzałkowej i czołowej. Ponadto badanie to nie jest związane ze szkodliwym promieniowaniem jonizującym. Wadami MR jest niemożność jego wykonania u chorych z implantami o charakterze ferromagnetycznym (np. dawniej stosowane implanty ortopedyczne) oraz stosunkowo długi czas badania, co zwłaszcza u małych dzieci wiąże się z koniecznością znieczulenia ogólnego. Z pewnością jednak jest to metoda diagnostyczna dostarczająca najwięcej informacji i pozwalająca w większości przypadków na postawienie właściwego rozpoznania i kwalifikację do leczenia chirurgicznego. Należy podkreślić, że wykonanie badania MR już na początku procesu diagnostycznego pozwala często istotnie skrócić czas rozpoznania, uniknąć błędnej diagnozy i – co równie ważne – oszczędzić dziecku szeregu niepotrzebnych badań radiologicznych, narażających go na promieniowanie jonizujące.

Leczenie

W leczeniu d.l. zastosowanie znajdują następujące metody terapeutyczne: 

– leczenie zachowawcze (farmako-, fizykoterapia itd.) 

– metody tzw. małoinwazyjne, laserowa przezskórna discektomia, chemonukleoliza, nukleoplastyka 

– leczenie chirurgiczne 

           Biorąc pod uwagę temat pracy pominę omawianie metodyki leczenia zachowawczego, skupiając się na leczeniu chirurgicznym. Efektywność metod „małoinwazyjnych” wciąż pozostawia wiele do życzenia i chociaż znajdują one swoich zwolenników, nie mogą być jeszcze traktowane jako równowartościowa alternatywa leczenia chirurgicznego. 

Najważniejszymi zaletami leczenia chirurgicznego jest uzyskanie natychmiastowego efektu terapeutycznego (ustąpienie bólu) oraz możliwość wdrożenia rehabilitacji w krótkim czasie po operacji. Z drugiej strony jednak trzeba zdawać sobie sprawę, że stanowi ono tylko namiastkę leczenia przyczynowego i niesie z sobą ryzyko wystąpienia powikłań. 

           Obecnie zastosowanie w leczeniu d.l. znajdują następujące warianty metod chirurgicznych: laminektomia, hemilaminektomia, fenestracja + discektomia, flavectomia + discektomia, inne (DIAM). I chociaż każdy z wymienionych rodzajów operacji może mieć zastosowanie u określonego chorego, to jednak zasadą powinna być jak najmniejsza ingerencja w struktury kostne kręgosłupa. Takie podejście jest szczególnie istotne u dzieci, u których zwiększona ruchliwość kręgosłupa, brak dobrze rozwiniętych mięśni przykręgosłupowych i poziome ustawienie stawów międzykręgowych sprzyjają powstaniu niestabilności. Poza tym im rozleglejsza jest ingerencja chirurga w przestrzeń międzykręgową, tym większe ryzyko rozwoju zmian bliznowatych mogących powodować nasilony zespół bólowy. 

               Ilustracją postępowania może być opis chorego leczonego w naszym oddziale. 12-letni chłopiec K.J. zgłosił się do szpitalnego oddziału ratunkowego z powodu silnego bólu okolicy lędźwiowo-krzyżowej, z promieniowaniem toru bólu wzdłuż tylnej powierzchni uda lewego. Dolegliwości pojawiły się w dwa tygodnie po doznanym urazie w postaci upadku na plecy podczas jazdy na rowerze. Podkreślić należy bardzo duże nasilenie bólu. 

                 W czasie przyjęcia badaniem neurologicznym stwierdzano znaczne ograniczenie ruchomości kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym, uwarunkowane zespołem bólowym, wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych oraz dodatni objaw Lasegue’a po stronie lewej po uniesieniu kończyny o 20o w stosunku do podłoża. Nie wykazano obecności zaburzeń czucia i deficytów ruchowych (prawidłowa siła mięśniowa w obrębie obu kończyn dolnych). Wykonane badanie MR kanału kręgowego w odcinku lędźwiowo-krzyżowym uwidoczniło obecność centralno-lewobocznej wypukliny jądra miażdżystego w obrębie przestrzeni międzykręgowej L5/S1. 

                Początkowo podjęto próbę leczenia zachowawczego, jednak w związku ze znacznym nasileniem dolegliwości bólowych oraz brakiem efektu prowadzonego leczenia (farmakoterapia, fizykoterapia, leżenie) zdecydowano o konieczności operacji. Drogą fenestracji w obrębie przestrzeni L5/S1 po stronie lewej nacięto uwypuklony pierścień włóknisty i usunięto jądro miażdżyste, zawierające liczne drobne zwapnienia.

               Przebieg pooperacyjny był niepowikłany, chłopca uruchomiono w drugiej dobie po operacji. Uzyskano szybkie ustąpienie dolegliwości bólowych. Pacjent został wypisany do domu w siódmej dobie po zabiegu bez bólów i deficytów neurologicznych. W ciągu kolejnych osiemnastu miesięcy obserwacji nie obserwowano u niego nawrotu dolegliwości, powrócił do pełnej aktywności fizycznej. Kontrolne badanie MR wykonane po roku od badania wyjściowego uwidoczniło prawidłowy stan pooperacyjny (brak cech ucisku struktur nerwowych kanału kręgowego).

Leczenie chirurgiczne czy zachowawcze?

           Najważniejszymi wskazaniami do leczenia chirurgicznego są: silny zespół bólowy niepoddający się leczeniu zachowawczemu, obecność istotnych deficytów neurologicznych związanych przyczynowo z dyskopatią. Deficyty neurologiczne spowodowane przepukliną jądra miażdżystego u dzieci spotykane są niezwykle rzadko, toteż decyzja o operacji prawie zawsze podejmowana jest na podstawie oceny tak subiektywnego objawu, jakim jest ból. Wskazania do operacji mają zatem z reguły charakter względny, a leczenie chirurgiczne jest tylko alternatywą innych metod terapeutycznych. Taka sytuacja warunkuje konieczność szczególnie starannego przeanalizowania wszystkich „za i przeciw” występujących u konkretnego chorego i przedyskutowania ich z opiekunami i samym pacjentem (młodzież). 

            Proponując choremu leczenie chirurgiczne, zawsze odpowiedzieć musimy na pytanie: jak duża jest szansa uzyskania dobrego i trwałego efektu terapeutycznego i jakie jest ryzyko wystąpienia powikłań? Dopiero rzetelna odpowiedź na tak postawione pytanie pozwala uzyskać faktycznie świadomą zgodę na proponowane leczenie. 

              W pierwszej chwili odpowiedź na powyższe pytanie w przypadku d.l. wydaje się dość prosta i jednoznaczna, gdyż prawie wszyscy autorzy podkreślają uzyskanie bardzo dobrego wyniku terapeutycznego (>90% chorych) przy znikomej liczbie powikłań. Większość raportów dotyczy jednak bezpośredniego okresu po operacji, pomijając ocenę odległą. Natomiast nieliczne opracowania oceniające odległy wynik leczenia chirurgicznego dzieci i młodzieży z d.l. nie dają już tak jednoznacznie optymistycznego obrazu. Ishihara H i wsp. w analizie wyników leczenia po średnim okresie obserwacji dziewięciu lat podają co prawda uzyskanie satysfakcjonującego wyniku i wczesny powrót do zajęć szkolnych u każdego z 11 leczonych chorych w wieku do 16 roku życia, jednak niewątpliwymi wadami tego opracowania jest niejasne zdefiniowanie kryterium oceny wyników oraz niewielka liczebność badanej grupy. Znacznie mniej optymistyczny obraz przedstawiają Parisini i wsp. w obszernej analizie wyników leczenia d.l. u 129 chorych w wieku od 9 do 18 lat. Wprawdzie aż w 95% przypadków bezpośredni wynik po leczeniu operacyjnym oceniono jako bardzo dobry i dobry, przy czym aż u 75% leczonych uzyskano całkowite ustąpienie dolegliwości bólowych, jednak oceniając tych samych badanych średnio po dwunastu latach od operacji, stwierdzono, że odsetek wyników bardzo dobrych zmalał do 40%, a dobrych do 47%. Tym samym u 13% chorych powróciły dolegliwości bólowe. Ponadto dziesięciu chorych wymagało ponownej operacji, średnio po dziewięciu latach od pierwszej interwencji. Również inni autorzy podają dość znaczną liczbę ponownych operacji spowodowanych nawrotem dolegliwości bólowych. 

             Jeszcze bardziej negatywny pogląd przedstawiają Ewald i wsp., konkludując w swojej pracy, że leczenie chirurgiczne nie wykazuje żadnej przewagi w aspekcie oceny wyników leczenia w porównaniu z chorymi leczonymi zachowawczo po okresie sześciu lat od rozpoznania dyskopatii. 

                Biorąc pod uwagę powyższe fakty, nasuwa się wniosek, że leczenie chirurgiczne u dzieci i młodzieży jest metodą „ostatniego wyboru”, uzasadnioną tylko wtedy, gdy leczenie zachowawcze i ewentualnie tzw. metodami małoinwazyjnymi okaże się nieskuteczne. Jednak z drugiej strony niewłaściwe i wręcz niebezpieczne dla chorego jest długotrwałe zwlekanie z podjęciem decyzji o operacji w sytuacji ewidentnego braku efektywności leczenia zachowawczego. Dlatego wybór metody leczenia i kwalifikacja do leczenia chirurgicznego musi wynikać każdorazowo z wnikliwej analizy każdego przypadku.