Wstęp

Według szacunków Unii Europejskiej pracę przed komputerem wykonuje ponad 40% osób w wieku produkcyjnym. Postęp cywilizacyjny i związany z nim wzrost liczby osób pracujących przy komputerze lub prowadzących samochód przyczynił się do wydłużenia czasu, jaki spędzamy w pozycji siedzącej. Nieprawidłowa pozycja siedząca powoduje przeciążenia w obrębie odcinka szyjno-piersiowego kręgosłupa, czego następstwem jest ból mięśniowy zlokalizowany w obrębie szyi oraz obręczy barkowej (1). Długotrwałe przebywanie w nieprawidłowej pozycji przyczynia się do wystąpienia dolegliwości bólowych w obrębie przeciążanych struktur – mięśni. Spowodowane jest to dysproporcją w napięciu poszczególnych grup mięśniowych powstałą na skutek nieergonomicznego ułożenia ciała. Jedne grupy mięśniowe ulegają nadmiernemu przeciążeniu, przez co ich napięcie mięśniowe zwiększa się. Natomiast inne grupy mięśniowe ulegają nadmiernemu rozciągnięciu, a ich napięcie mięśniowe obniża się (1, 2).

 

Ból mięśniowy 

Mialgia, czyli ból mięśniowy, powstaje najczęściej na skutek nadmiernego rozciągania, przeciążeń, urazów lub może być objawem towarzyszącym chorobom pochodzenia pozamięśniowego. Ból mięśniowy ma pochodzenie receptorowe. Po wysiłku, urazie lub podczas stanu zapalnego dochodzi do uszkodzeń włókien mięśniowych i tkanki łącznej, czego następstwem jest uwalnianie mediatorów stanu zapalnego. Mediatory te działają drażniąco na zakończenia nerwowe receptorów bólowych zlokalizowanych w mięśniu. Ból mięśniowy może mieć charakter ostry lub przewlekły. Zazwyczaj jest miejscowy, ale niekiedy promieniuje do sąsiednich okolic. Bywa odczuwalny w obrębie jednego mięśnia bądź całej grupy mięśniowej (2).

 

Zaburzenia napięcia mięśniowego 

Dysproporcja napięcia mięśniowego jako hipertonia jednych mięśni i hipotonia innych mięśni została po raz pierwszy opisana przez Vladimira Jandę w 1979 roku. Twierdził on, że dysproporcja w napięciu poszczególnych grup mięśniowych może być przyczyną bólu przewlekłego. Ból ten spowodowany jest ochronną odpowiedzią mięśni, których antagoniści charakteryzują się obniżonym napięciem mięśniowym, a taka odpowiedź mięśni jest charakterystyczna tylko dla specyficznych grup mięśniowych (3). Opierając się na tym założeniu, Janda opisał dwa zespoły zaburzeń napięcia mięśniowego. Jeden z nich dotyczył mięśni odcinka szyjnego i piersiowego kręgosłupa oraz obręczy barkowej – i nazwał go zespołem skrzyżowania górnego (ang. Upper Crossed Syndrome). Drugi odnosił się do mięśni odcinka lędźwiowego i krzyżowego kręgosłupa wraz z mięśniami obręczy miednicznej – i nazwał go zespołem skrzyżowania dolnego (ang. Lower Crossed Syndrome) (3, 4).

 

Zespół skrzyżowania górnego 

Janda, opisując zespół skrzyżowania górnego, podzielił mięśnie okolicy szyjno-piersiowej kręgosłupa wraz z obręczą barkową na osłabione – hipotonicze – oraz napięte – hipertoniczne. Mięśnie o obniżonym i podwyższonym napięciu mięśniowym krzyżują się, dając charakterystyczny obraz zespołu skrzyżowania górnego (3, 4). Na skutek zaburzenia napięcia mięśniowego w obrębie części szyjno-piersiowej kręgosłupa dochodzi do powstania zamkniętej sylwetki. Głowa ustawiona jest w protrakcji. Obserwuje się także uniesienie barków z jednoczesnym przodopochyleniem kości ramiennej, odstającymi łopatkami i ze zwiększoną kifozą piersiową. Dodatkowo u niektórych kobiet widoczny jest wyraźny garb (wdowi garb) w okolicy przejścia szyjno-piersiowego, powstały na skutek nagromadzenia się w tym miejscu tkanki tłuszczowej (1, 5, 6).

W wywiadzie osób z zespołem skrzyżowania górnego obecne są również: bóle głowy, szyi, a także bóle rzutowane do okolicy łopatki oraz ucha lub policzka. Badanie przedmiotowe ukazuje ograniczenie ruchomości ruchów głowy w płaszczyźnie czołowej i poprzecznej. Często występują także punkty spustowe (1, 3, 4)

 

Postępowanie terapeutyczne 

Podczas terapii bólów mięśniowych spowodowanych zaburzeniami napięcia mięśniowego istotne znaczenie ma kolejność działań podejmowanych przez terapeutę. Najpierw należy obniżyć napięcie mięśniowe mięśni hipertonicznych, a dopiero potem wzmocnić mięśnie osłabione. Na koniec należy utrwalić uzyskany efekt. Na każdym z etapów terapii istotne znaczenie będą miały techniki stosowane w terapii PNF (ang. Prioproceptive Neuromuscular Facilitation). Metoda NAP (ang. Neuroortopedic Activity-dependent Plasticity) także znajdzie tutaj szerokie zastosowanie. W zaproponowanej terapii znajdą się także: elementy masażu, Kinesiotaping oraz fizykoterapia (7, 8). 

 

Terapia mięśni hipertonicznych 

Terapię rozpoczynamy od rozluźnienia mięśni wykazujących nadmierne napięcie. W przypadku bólów mięśniowych w obrębie odcinka szyjno-piersiowego kręgosłupa będą to mięśnie: górna część mięśnia czworobocznego, mięsień piersiowy większy, mięsień piersiowy mniejszy, najszerszy grzbietu, dźwigacz łopatki oraz mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy (MOS). W celu obniżenia napięcia mięśniowego tych mięśni możemy zastosować: 

1. Masaż szyi i obręczy barkowej W celu obniżenia nadmiernie napiętych grup mięśniowych można zastosować masaż klasyczny szyi oraz obręczy barkowej. Rozluźnienie mięśnia uzyskamy również, stosując masaż porzeczny. Warto wykonać ten typ masażu na mięśniu czworobocznym w jego górnej części, a także na mięśniu MOS. Można także wykonać masaż funkcyjny mięśnia czworobocznego. 

2. Terapię punktów spustowych Bólom mięśniowym może towarzyszyć obecność nadwrażliwych miejsc (punktów spustowych) zlokalizowanych w obrębie brzuśca mięśniowego. Punkty te najczęściej pojawiają się w miejscach narażonych na nadmierne przeciążenie. W dolegliwości bólowych szyjno-piersiowej części kręgosłupa będą to mięśnie: dźwigacz łopatki, MOS i górna część czworobocznego (9). 

3. Techniki rozluźniające PNF Stosujemy techniki rozluźniające: napnij – rozluźnij i trzymaj – rozluźnij. Techniki te wykonujemy dla wzorców łopatki: elewacja przednia, elewacja tylna oraz depresja przednia. Stosujemy te wzorce ze względu na aktywność mięśniową w tych wzorcach. 

4. Techniki NAP Aby zadziałać na mięśnie nadmiernie napięte, możemy posłużyć się także technikami opierającymi się na metodzie NAP. Chcąc wydłużyć mięsień dźwigacz łopatki, możemy wykorzystać jego ekscentryczne pobudzenie. Aby to wykonać, pacjent powinien znajdować się na boku przeciwnym do leczonego. Głowa pacjenta – w skłonie bocznym w stronę leżanki. Terapeuta jedną ręką trzyma kąt górny łopatki, a drugą ręką chwyta za dłoń pacjenta. Pacjentowi poleca się sięganie ręką w dół, ku ręce terapeuty. Podczas opuszczania ręki przez pacjenta terapeuta ściąga w dół kąt górny łopatki. Warto także popracować nad elastycznością mięśnia najszerszego grzbietu poprzez jego rozciągnięcie. W tym ćwiczeniu pacjent znajduje się w klęku podpartym. Terapeuta stoi po stronie przeciwnej do leczonej. Jedną ręką terapeuta chwyta ramię i rotuje je na zewnątrz, a drugą rękę trzyma na łopatce. Pacjent ma za zadanie usiąść na piętach, podczas gdy terapeuta utrzymuje rotację zewnętrzną ramienia i stabilizuje łopatkę. 

5.Kinesiotaping W celu zmniejszenia napięcia mięśniowego stosujemy technikę mięśniową z aplikacją od przyczepu dystalnego do proksymalnego. Technikę tę możemy zastosować dla mięśnia czworobocznego oraz dla mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. 

6.Elektroterapię W terapii nadmiernie napiętych mięśni zastosować możemy elektroterapię. Rozluźniające działanie uzyskamy, stosując terapię prądami: TENS, Nemec lub Träbert.

 

Terapia mięśni hipotonicznych 

Po rozluźnieniu mięśni, które wykazywały nadmierne napięcie mięśniowe, przechodzimy do pracy nad ich antagonistami. Antagoniści wykazują w tym przypadku obniżone napięcie mięśniowe, mięśnie te są osłabione. Terapia tej grupy mięśniowej będzie polegała na ich wzmocnieniu. Do grupy mięśni osłabionych zaliczamy: głębokie zginacze szyi, mięsień zębaty przedni, środkową i dolną część mięśnia czworobocznego oraz mięsień równoległoboczny. 

W terapii tych mięśni można zastosować: 

1. Techniki PNF Stosujemy techniki, których celem jest zwiększenie siły i wytrzymałości trenowanych grup mięśniowych. Pracujemy we wszystkich wzorcach łopatki: kombinacją skurczów izotonicznych oraz dynamiczną zwrotnością ciągłą. 

2. Techniki NAP Aby aktywizować mięśnie głębokie szyi, można zastosować recyprokalne unerwienie mięśni podpotylicznych mające na celu ich wydłużenie. W technice tej pacjent leży na plechach. Terapeuta stoi z tyłu za pacjentem i trzyma w dłoniach jego głowę tak, aby jedną ręką – palcem wskazującym oraz kciukiem – obejmować krąg C1, a drugą – podtrzymywać potylicę. Pacjent ma za zadanie wykonywanie ruchu potakiwania, podczas gdy terapeuta w tym czasie stabilizuje krąg C1 i pociąga do siebie potylicę. 3.Kinesiotaping W celu poprawy funkcji mięśni hipotonicznych możemy zastosować technikę mięśniową, w której baza aplikowana jest w okolicy przyczepu bliższego. Tę technikę możemy zastosować dla mięśnia równoległobocznego oraz na środkowej i dolnej części mięśnia czworobocznego. Możemy także zaaplikować taśmę na mięsień zębaty przedni. Długość taśmy odmierzamy od dolnej krawędzi 9. żebra do wyrostka kruczego łopatki. Taśmę wycinamy w kształt Y. Bazę przyklejamy na 9. żebrze i stabilizujemy ją dłonią. Prosimy pacjenta o wykonanie głębokiego wdechu i zatrzymanie powietrza. Następnie przyklejamy bez napięcia przednią część taśmy do wyrostka kruczego łopatki. Na kolejnym głębokim wdechu z zatrzymaniem powietrza przyklejamy tylną część taśmy wzdłuż brzegu przyśrodkowego łopatki.

 

Utrwalenie efektów terapeutycznych 

Po uzyskaniu prawidłowego napięcia mięśniowego w grupach mięśniowych, które były nadmiernie napięte lub osłabione, należy utrwalić uzyskany efekt. W tym celu możemy zastosować: 

1. Techniki PNF W celu utrwalenia efektów terapeutycznych możemy zastosować techniki PNF: rytmiczne pobudzanie ruchu, kombinację skurczów izotonicznych, dynamiczną zwrotność ciągłą, stabilizację zwrotną i rytmiczną stabilizację. Wszystkie te techniki możemy zastosować dla wzorców głowy i szyi oraz dla wzorców łopatki. Wybrane techniki powodują regulację napięcia mięśniowego, poprawiają koordynację mięśniową, siłę i wytrzymałość mięśni oraz stabilność statyczną i dynamiczną. 

2. Techniki NAP Techniki NAP możemy wykorzystać w celu zwiększania stabilności mięśni antygrawitacyjnych. Możemy to uzyskać przez zwiększenie stabilności proksymalnej przy równoczesnej pracy dystalnej części ciała lub przez wspomaganie koordynacji międzymięśniowej agonistów i antagonistów. Poprawę pracy międzymięśniowej uzyskamy podczas próby wyhamowania ruchu przyspieszonego. Na kończynie górnej zawija się taśmę w celu stymulacji propiocepcji rotatorów zewnętrznych. Pacjentka stoi przodem do ściany i ma za zadanie energicznie prostować rękę do ściany i wyhamować ruch przed ścianą. 

3.Edukację Istotnym elementem terapii jest nauczenie pacjenta prawidłowej postawy. Warto pokazać i nauczyć przyjmowania prawidłowej pozycji w siedzeniu i staniu tak, aby utrwalił nowe nawyki ruchowe i przeniósł je do życia codziennego. Stosowanie zasad ergonomii w pracy i w codziennym życiu zapobiega nawrotowi objawów.

 

Podsumowanie 

Bóle mięśniowe w obrębie odcinka szyjno-piersiowego kręgosłupa są częstym problemem, zwłaszcza u osób długo przebywających w nieprawidłowej pozycji. Odpowiednio dobrana rehabilitacja poprowadzona w odpowiedniej kolejności może całkowicie zlikwidować dolegliwości bólowe spowodowane zaburzeniami napięcia mięśniowego. Warto pamiętać, że aby uzyskane efekty utrzymywały się, należy wprowadzić odpowiednią edukację pacjenta dotyczącą zasad ergonomii w życiu codziennym i miejscu pracy.

 

Grupa pacjentów, u których można stosować metody opisane w artykule 

Pacjent z każdej grupy, w której wystąpiły bóle pochodzenia mięśniowego w odcinku szyjno-piersiowym kręgosłupa. 

 

Proponowany program rehabilitacji 

1) Obniżenie napięcia mięśni hipertonicznych:

a. masaż szyi i obręczy barkowej, 

b. terapia punktów spustowych, 

c. techniki PNF (napnij – rozluźnij, trzymaj – rozluźnij), 

d. techniki NAP: 

• ekscentryczne pobudzenie dźwigacza łopatki, 

• poprawa elastyczności mięśnia najszerszego grzbietu, 

e. Kinesiotaping, 

f. elektroterapia (prądy TENS, prądy Träuberta). 

2) Wzmocnienie mięśni hipotonicznych: 

a. techniki PNF: 

• kombinacja skurczów izotonicznych, 

• dynamiczna zwrotność ciągła, 

b. techniki NAP: 

• reciprokalne unerwienie mięśni podpotylicznych, 

c. Kinesiotaping. 

3) Utrwalenie efektu: 

a. techniki PNF: 

• rytmiczne pobudzanie ruchu, 

• kombinacja skurczów izotonicznych, 

• dynamiczna zwrotność ciągła, 

• stabilizacja zwrotna, 

• rytmiczna stabilizacja, 

b. techniki NAP: 

• wspomaganie koordynacji międzymięśniowej,

c. edukacja pacjenta. 

 

Współpraca z innymi specjalistami 

Lekarz ortopeda. 

 

Wskazania i porady 

Wszystkie ćwiczenia wykonujemy w niebolesnych zakresach ruchu. Najistotniejszym elementem jest edukacja pacjenta i uświadomienie, że najlepsze efekty uzyska się po zmianie nieprawidłowych nawyków postawy. 

 

Zastosowanie metody 

Bóle barku, zaburzenia ruchomości łopatki, po urazach w obrębie barku

 

 

Piśmiennictwo 

1. Groszek M., Babula G., Nagroba Ł. i wsp.: Risks connected with a wrong sitting position. „Artroskopia i Chirurgia Stawów”, 2011; 7: 50-61. 

2. Nicpoń K.W.: Bóle mięśniowe i kurcze bolesne w praktyce neurologa. „Polski Przegląd Neurologiczny”, 2007; 3 (4): 237-248. 

3. Page P., Frank C.C., Lardner R.: Assessment and Treatment of Muscle Imbalance. The Janda Approach. Human Kinetics, Ontario 2010. 

4. Chaitow L., Fritz S.: Masaż leczniczy. Badanie i leczenie mięśniowo-powięziowych punktów spustowych. Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2006. 

5. Szwarocki Ł., Chochowska M.: Terapia tkanek miękkich w zespole skrzyżowania górnego – studium przypadku. „Rehabilitacja w Praktyce”, 2014; 6: 34-39. 

6. Adamczewski T., Grabowska A., Kujawa J.: Zaburzenia czynnościowe regionu. Poprawa koordynacji międzymięśniowej poprzez wyhamowanie ruchu przyśpieszonego 6 szyjno-piersiowego w wyniku zmian pomenopauzalnych. „Przegląd Menopauzalny”, 2011; 3: 249-253. 

7. Materiały szkoleniowe z kursu PNF – podstawowy i rozwijający. Kraków, 02.2014/09.2014. 

8. Horst R.: Trening strategii motorycznych i PNF. TOP SCHOOL, Kraków 2010. 

9. Materiały szkoleniowe z kursu: Zintegrowane techniki terapeutyczne na tkanki miękkie „Punkty spustowe – Trigger point, Pain and Muscle Tone”. Kraków 04.2014.