Wstęp

          Cellulit jest defektem skóry, który dotyka 90 % kobiet w dzisiejszych czasach. Pojęcie cellulite zastosowano pierwszy raz w 1922 roku i do dziś jest bardzo często używane. Po wpisaniu go w wyszukiwarkę internetową okazuje się, że Google pokazuje ponad 322 tysiące wyników, natomiast Yahoo 326 tysięcy. Wynika z tego, że jest powszechnie znany i na całym świecie poszukiwane są sposoby walki z nim. 

          Cellulit to metaboliczny defekt skóry, który zaczyna się od obrzęku. Zmiany zaczynają dotykać komórek tłuszczowych i tkanki łącznej. Następstwem niesprawnego metabolizmu, osłabionego krążenia i postępujących obrzęków są zmiany wtórne. Obejmują one powstawanie zwłóknień, które ewoluują w stwardnienia i guzki. Podstawowymi zabiegami w terapii cellulitu są masaże, między innymi masaż próżniowy. Wykorzystując próżnię, poprawia krążenie krwi i limfy. Jednocześnie usprawnia usuwanie toksyn z organizmu, co przyczynia się do niwelowania złogów tłuszczu i redukcji cellulitu. 

          W związku z wagą tego problemu wiele prac poświęcono zbadaniu wpływu masażu, w szczególności drenażu limfatycznego, masażu bańką chińską i endermologii na redukcję cellulitu. Celem głównym prac w tym obszarze było ustalenie, czy powyższe zabiegi wykazują pozytywny wpływ na redukcję cellulitu. 

          Analiza wyników badań wykazała, że masaże zmniejszają cellulit. Wszystkie klientki gabinetów kosmetologicznych, które poddały się zabiegom twierdzą, że widzą pozytywne efekty. Przyznają jednak, że według ich subiektywnej opinii masaż bańką chińską przynosi lepsze efekty w przeciwdziałaniu cellulitowi. Należy jednak pamiętać, aby terapia cellulitu była kompleksowa, interdyscyplinarna oraz regularna. Powinna dotyczyć przyczyn powstawania cellulitu, które najczęściej odnoszą się do stylu życia.

 

Definicja cellulitu 

          Cellulit, czyli lipodystrofia typu kobiecego to obrzękowo-włókniejąca przypadłość tkanki podskórnej. Jak sama nazwa wskazuje dotyczy kobiet, głównie rasy białej. Według A. Kaszuby i Z. Adamskiego obejmuje najczęściej okolice ud, pośladków, bioder, brzucha oraz wewnętrzne okolice kolan. Natomiast P. T. Pugliese uważa, że cellulit może obejmować tylko okolice ud i pośladków. Ryzyko wystąpienia cellulitu nie wiąże się jedynie z problemem nadwagi czy otyłości, może on pojawić się również u kobiet wysportowanych, szczupłych, o prawidłowej wadze. Powstając u mężczyzn, zawsze towarzyszy stanom patofizjologicznym tj. zaburzeniu wydzielania androgenów, leczeniu estrogenami, rakowi prostaty. Cellulit, powszechnie znany jako „skórka pomarańczowa”, charakteryzuje się występowaniem guzkowatej i nieregularnej powierzchni skóry, widocznej przy ucisku bądź w spoczynku, w zależności od nasilenia zmian. Zdarza się, że zmianom tym towarzyszy bolesność. Związany jest z zaburzeniami funkcjonowania tkanki tłuszczowej, łącznej oraz układu krwionośnego i limfatycznego.

 

Stadia cellulitu

Stadia cellulitu różnicuje się w zależności od nasilenia zmian oraz intensywności objawów. Zatem, za M. Claude-Martin oraz M. Noszczyk, wyróżniamy 4 następujące etapy: 

1. Etap I – zmiany spowodowane są zastojem żylnym i limfatycznym, widoczne jedynie przy ucisku; w tej fazie zaczyna się gromadzenie tłuszczów przez adipocyty, ale komórki tkanki tłuszczowej nie są jeszcze uwypuklone. 

2. Etap II – adipocyty uciskają na naczynia krwionośne, przez co obniżony jest przepływ krwi; na tym etapie może utworzyć się obrzęk objawiający się wystąpieniem nieregularnej, guzkowatej powierzchni skóry, charakterystyczny jest tu również spadek elastyczności, zmiany widoczne są przy ściśnięciu fałdu skóry. 

3. Etap III – na tym etapie nasilają się zaburzenia krążenia, wokół nagromadzonych adipocytów zaczynają odkładać się złogi kolagenu i substancji podstawowej tkanki łącznej, co skutkuje zwłóknieniem niektórych części tkanki podskórnej, skóra ma nierówną, pofałdowaną powierzchnię, występują grudki i obrzęk, zmiany widoczne są już bez ucisku skóry. 

4. Etap IV – złogi kolagenu zaczynają przekształcać się w twarde guzki, które uciskając naczynia krwionośne i włókna nerwowe, wywołują ból, skóra jest pofałdowana z widocznymi guzami i wyczuwalnymi stwardnieniami; zmiany są widoczne w spoczynku, a widoczność nasila się przy napięciu mięśni.

 

Postacie cellulitu w zależności od typu budowy ciała Wyróżniamy 4 postacie cellulitu w zależności od konsystencji skóry: 

1. Postać twarda – najczęściej występuje u kobiet młodych, aktywnych fizycznie; skóra jest jędrna w dotyku, o zwiększonej spoistości. 

2. Postać wiotka – występuje głównie u kobiet, które praktycznie nie uprawiają sportu; może się też pojawić po odchudzaniu, czyli przy zbyt gwałtownej utracie wagi; skóra jest mniej napięta, z zagłębieniami. 

3. Postać obrzękowa – dotyka kobiet z zaburzeniami krążenia obwodowego, ze skłonnością do obrzęków; po uciśnięciu skóry palcem zostaje zagłębienie, które stopniowo się wypełnia. 

4. Postać mieszana – łączy cechy powyższych zmian.

 

Struktura tkanki tłuszczowej w zaawansowanym stadium cellulitu 

Tkanka tłuszczowa w zaawansowanym stadium cellulitu różni się znacząco od tkanki w stanie prawidłowym. Zmiany w przebudowie tkanki prezentują się następująco: 

– komórki tłuszczowe ulegają przerostowi i namnażaniu, 

– zwiększa się ilość nasyconych kwasów tłuszczowych w adipocytach w stosunku do nienasyconych, 

– wokół przeładowanych tłuszczami adipocytów wiązki kolagenu układają się w kolisty łuk, nasilając objawy cellulitu, 

– pojawia się nadmierne zatrzymywanie wody, wskutek zwiększonej polimeryzacji proteoglikanów, 

– naczynia krwionośne są uciskane, co powoduje zastój i trudności w usuwaniu metabolitów, czego następstwem jest włóknienie struktur słabo odżywionych.

 

Przyczyny powstawania cellulitu 

         Lipodystrofia typu kobiecego nie pojawia się bez przyczyny. Istnieje wiele czynników, które wpływają na powstawania nieestetycznych zgrubień i fałdów na skórze. Wśród nich wyróżnia się czynniki genetyczne tj: płeć – głównie dotyka kobiet, rasę – najczęściej występuje u kobiet rasy białej, rozkład tkanki tłuszczowej, typ biologiczny, liczbę, aktywność i czułość receptorów hormonalnych na adipocytach oraz skłonność do rozwoju angiopatii obwodowej czy też skłonność do występowania niewydolności krążenia. 

 

Czynniki hormonalne 

          Hormony, które sprzyjają rozwojowi cellulitu, to głównie estrogeny, czyli żeńskie hormony płciowe. Powodują one rozrost adipocytów. Nadmiar estrogenów przy niewystarczającej ilości progesteronu powoduje zatrzymywanie wody w tkankach, a ma to miejsce podczas okresu dojrzewania, na początku każdego cyklu miesiączkowego oraz w czasie ciąży. Estrogeny mają wpływ na naczynia krwionośne, poszerzają je, przez co wzrasta przepuszczalność ich ścianek. Następnie płyn z naczyń gromadzi się w przestrzeniach międzykomórkowych, powodując obrzęk uciskający komórki tłuszczowe. Ucisk ten utrudnia odżywienie adipocytów, co zaburza ich metabolizm i prowadzi do rozrostu tych komórek. Następstwem tego jest stan zapalny, otorbienie adipocytów włóknami kolagenu oraz tworzenie się guzków. Hormony te sprzyjają również lipogenezie, czyli tworzeniu i magazynowaniu tłuszczu w adipocytach, przez co komórki tłuszczowe rozrastają się i pogarszają mikrocyrkulację krwi, co skutkuje pojawieniem się cellulitu. Inne hormony, które biorą udział w powstawaniu cellulitu, to adrenalina i noradrenalina. 

 

Zaburzenia krążenia 

          Kolejnym czynnikiem predysponującym do powstawania cellulitu są zaburzenia krążenia, przez co odżywienie komórek tłuszczowych jest niedostateczne i komórki te powiększają się w wyniku zmian w ich metabolizmie. Powiększone adipocyty zaczynają uciskać okoliczne naczynia krwionośne. Ucisk ten zaburza przepływ krwi i limfy, czego efektem są zastoje, które przyczyniają się do zwiększenia przepuszczalności ścianek i wysięku płynu, który gromadzi się w przestrzeniach międzykomórkowych tworząc obrzęk. Następnie dochodzi do stanu zapalnego, czego skutkiem jest tworzenie się guzków. Wpływ na zaburzenie krążenia może mieć długotrwałe napięcie mięśni, które towarzyszy sytuacjom stresowym. Utrudniony zostaje wtedy przepływ krwi, czego następstwem może być wyżej wymieniony proces prowadzący do powstania cellulitu. 

 

Zaburzenie procesu lipolizy w adipocytach 

          Komórki tłuszczowe magazynują tłuszcz w postaci trójglicerydów, który w procesie lipolizy rozkładany jest do wolnych kwasów tłuszczowych i glicerolu, a następnie transportowany poza komórkę i uwalniany do krwiobiegu. Drugą ważną reakcją zachodzącą w adipocytach jest lipogeneza, czyli proces tworzenia triglicerydów. Są to reakcje metaboliczne stale zachodzące w komórkach, regulowane przez adrenalinę i noradrenalinę, czyli katecholaminy wydzielane w rdzeniu nadnerczy i we włóknach układu współczulnego. U kobiet intensywność wyżej wymienionych reakcji zależna jest od rozmieszczenia receptorów α, β oraz NPY na komórkach tłuszczowych. Za pośrednictwem tych receptorów adrenalina oddziaływuje na adipocyty. W okolicy ud, bioder i pośladków znajduje się większa liczba receptorów α oraz receptorów NPY, których aktywacja sprzyja lipogenezie, co predysponuje do łatwiejszego odkładania tłuszczu w tych obszarach. Natomiast aktywacja receptorów typu β ułatwia lipolizę, czyli rozkład tłuszczu, co daje smuklejszą sylwetkę. Ilość tych receptorów na adipocytach oraz ich wrodzona aktywność jest odpowiedzialna za to, czy mamy skłonność do tycia, czy też cieszymy się szczupłą sylwetką. Zaburzenie procesu lipolizy następuje np. przy zaburzeniach emocjonalnych, w stresie. Dochodzi wtedy do nadmiernego wydzielania katecholamin, które mają negatywny wpływ na metabolizm adipocytów i sprzyjają powstawaniu cellulitu. Ponadto dodatnio na aktywność receptorów α wpływają estrogeny, co sprzyja odkładaniu się tkanki tłuszczowej w okolicach typowych dla kobiet.

 

Inne: tryb życia, dieta, ubiór 

          Siedzący tryb życia, brak ruchu ma korzystny wpływ na tworzenie się cellulitu. Gdy się ruszamy pracują nam mięśnie, pobudzony zostaje układ krążenia, dzięki skurczom mięśni sprawniej przepływa krew w naczyniach, co odciąża serce. Mechanizm ten nosi nazwę, pompy mięśniowej, która obejmuje głównie kończyny dolne. Przy niskiej aktywności fizycznej pompa zostaje wyłączona bądź jej działanie w znacznym stopniu zostaje osłabione. Następstwem tego jest powstawanie zastoju krwi i obrzęków, głównie w dolnej partii ciała. Poza tym długotrwałe siedzenie przyczynia się do nacisku na naczynia, czego efektem jest zaburzenie krążenia krwi i limfy, prowadząc do powstawania zmian charakterystycznych dla cellulitu. Negatywny wpływ na podskórną tkankę tłuszczową ma niewłaściwie zbilansowana dieta z nadmiernym spożyciem węglowodanów i tłuszczów, co sprzyja powiększaniu się adipocytów. Nadmierna podaż soli przyczynia się do zatrzymywania wody w organizmie, przez co tworzą się obrzęki. Następstwem nieprawidłowego odżywiania może być pogorszenie stanu skóry u osób z tendencją do cellulitu. Noszenie obcisłych ubrań oraz częste noszenie butów na wysokim obcasie również sprzyja cellulitowi. Ciasne ubranie powoduje ucisk, który zaburza krążenie, powodując zastoje żylne oraz tworzenie się obrzęków. Natomiast regularne noszenie butów na wysokim obcasie wpływa niekorzystnie na działanie pompy mięśniowej w dolnej części nóg. Zaczynają się problemy z krążeniem krwi i limfy, pojawiają się zastoje oraz obrzęki, a ostatecznie zmiany towarzyszące cellulitowi. Zupełnie inne stanowisko odnośnie przyczyn powstawania cellulitu prezentuje P.T. Pugliese w jednym z artykułów magazynu Skin Inc. Według niego przyczyną powstawania cellulitu jest niszczenie włókien kolagenu typu I – występującego m.in. w przegrodach między zrazikami tłuszczu. Do jego destrukcji przyczynia się działanie mataloproteina z macierzy zewnątrzkomórkowej – enzymów, które są odpowiedzialne za złuszczanie endometrium w cyklu menstruacyjnym, czyli fazę krwawienia. Enzymy te docierają również do innych partii ciała zawierających włókna kolagenu typu I, w szczególności ud i pośladków, powodując rozpad tych włókien. Skutkiem tego jest powstawanie pofalowanej powierzchni ciała charakterystycznej dla cellulitu.

 

Wpływ masażu na wybrane tkanki i układy 

          Masaż jest oddziaływaniem dotykiem na tkanki oraz za pomocą aparatury w celu wywołania w nich różnych reakcji fizjologicznych, które mają działanie lecznicze, profilaktyczne, relaksacyjne bądź kosmetyczne. Stanowi istotny element wykorzystywany zarówno w lecznictwie, jak i w kosmetologii. Masaż w kosmetologii ma szerokie zastosowanie. Wykorzystywany jest przy zabiegach pielęgnacyjnych, opóźniających proces starzenia się skóry twarzy, szyi i dekoltu oraz pozostałych części ciała. Jest nieodzownym elementem przy zabiegach wpływających na poprawę sylwetki np. masaż antycellulitowy. Rodzajów masażu jest wiele, dlatego też w literaturze możemy znaleźć rożne propozycje jego podziału. W kosmetyce zastosowanie znajduje głównie masaż klasyczny, a także połączenie masażu klasycznego z punktowym bądź energetycznym. Wpływ masażu nie ogranicza się tylko do odczynu fizjologicznego w tkankach, może obejmować również działania na poziomie emocjonalnym osoby masowanej: uspokaja, relaksuje, a także ma wpływ na samoakceptację. Podczas takiego zabiegu techniki powinny być wykonywane w tempie wolnym, zaś ruchy miękkie i rytmiczne.

 

Wpływ masażu na tkanki: 

1. wpływ masażu na tkankę skórną: 

– usunięcie martwej części naskórka, udrożnione zostają ujścia gruczołów łojowych i potowych oraz poprawia się ich czynność wydzielnicza, 

– poprawa elastyczności i sprężystości skóry oraz jej właściwości mechanicznych, 

– stymulacja fibroblastów do produkcji kolagenu, 

– przyspieszenie krążenia krwi i chłonki w skórze – zaczerwienienie, przyspieszenie metabolizmu komórkowego, lepsze odżywienie skóry oraz znajdujących się w niej gruczołów, szybsze usuwanie zbędnych produktów przemiany materii, 

– rozdrabnianie, rozbijanie i usuwanie adipocytów z podskórnej tkanki tłuszczowej, 

– szybsze wprowadzenie substancji aktywnych w powłoki skórne. 

 

2. wpływ masażu na tkankę mięśniową: 

– stymulacja krążenia krwi w masowanych mięśniach – m.in. pobudzenie w nich procesów metabolicznych, zwiększenie ich masy i zdolności do kurczenia, zapobieganie zanikom, zmniejszenie ich nadmiernego napięcia, – zwiększenie napięcia mięśniowego przy masażach pobudzająco-stymulujących, 

– obniżenie napięcia mięśniowego podczas masaży rozluźniająco-uspokajających, 

– przyspieszenie regeneracji mięśni, zwiększenie ich zdolności do pracy. 

 

3. wpływ masażu na układ krążenia: 

– układ krwionośny i limfatyczny ulega pobudzeniu, przez co przyspieszone zostają funkcje transportowe, oczyszczające i regeneracyjne, 

– rozszerzenie naczyń krwionośnych i chłonnych, wzrost przepływu krwi i limfy – przyspieszone dostarczenie komórkom i tkankom tlenu i substancji odżywczych oraz szybsze odprowadzanie z komórek i tkanek produktów przemiany materii, 

– pobudzenie procesu wytwarzania składników morfotycznych krwi, 

– poprawa drenażu krwi żylnej i chłonki, rozszerzenie naczyń krwionośnych, co wpływa na przyspieszenie likwidacji obrzęków 

– odciążenie serca dzięki zwiększeniu odpływu krwi żylnej, a zmniejszeniu oporu krwi tętniczej.

 

4. wpływ masażu na układ nerwowy: 

– wpływa na obwodowy układ nerwowy, a za jego pośrednictwem działa na ośrodkowy układ nerwowy, 

– za pośrednictwem ośrodkowego układu nerwowego dochodzi do wysyłania bodźców do gruczołów wydzielania wewnętrznego, mięśni, jak i poszczególnych narządów ustroju, 

– poprawa ukrwienia i odżywienia układu nerwowego, co następuje za pośrednictwem układu krwionośnego, 

– pobudzenie układu nerwowego przy masażach energicznych, pobudzających, 

– uspokajanie układu nerwowego podczas łagodnych i delikatnych masaży, 

– oddziaływanie na przewodnictwo nerwów czuciowych i ruchowych, poprawa przewodzenia bodźców

 

Ruchy najczęściej wykorzystywane w masażu 

Podstawowe ruchy wykorzystywane podczas wykonywania masażu to: 

1. głaskanie – wykonuje się na początku i końcu każdego masażu wzdłuż kierunku przebiegu mięśni, zaś okolice łopatki, stawów oraz gruczołów piersiowych opracowuje się ruchami okrężnymi. Głaskanie ułatwia usunięcie złuszczonego naskórka oraz wydzielin skórnych. Ruch ten powinien być płynny, równomierny i rytmiczny. O tym, jakie efekty wywoła ruch głaskania, decyduje siła nacisku tj. głaskanie powierzchowne wpływa na rozluźnienie mięśni, uspokaja układ nerwowy, zmniejsza pobudliwość nerwową. Natomiast głaskanie głębokie pobudza krążenie krwi i limfy, przez co wpływa na zmniejszanie obrzęków i krwiaków oraz na lepsze odżywienie i dotlenienie skóry i mięśni. Głaskanie na koniec masażu należy wykonywać powoli i rytmicznie. Wskazane tempo wykonywania to 22-25 ruchów na minutę. 

2. rozcieranie – ruch ten wykonywany jest również wzdłuż kierunku przebiegu mięśni. Wykonywane są ruchy koliste lub półkoliste całymi dłońmi, kłębkami dłoni bądź opuszkami palców. Rozcieranie pomaga w rozdrobnieniu i usunięciu produktów przemiany materii, złogów, zrostów. Rozcieraniu towarzyszy powstanie dużej ilości ciepła, co powoduje lepsze ukrwienie tkanek, dzięki czemu następuje lepsze wchłanianie i odprowadzanie rozdrobnionych struktur. Technika ta wykonywana jest silniej i energiczniej niż ruch głaskania. Wyróżnia się rozcieranie powierzchowne i głębokie. Wskazane tempo wykonywania to 60 – 100 ruchów na minutę. 

3. ugniatanie – wykonywane podczas masażu pełni dwie funkcje: tłoczące i ssące, tzn. przepycha krew i limfę z obwodu do centralnych naczyń oraz poprzez zasysanie wypełnia naczynia świeżą krwią i limfą. Głównie wpływa na wzrost napięcia i zdolności kurczenia się mięśnia, przyrost jego tkanki i zwiększenie wytrzymałości mięśnia. Sprzyja również wchłanianiu obrzęków, powoduje lepsze odżywienie tkanek. Wykonując ten ruch, należy pamiętać, że klient nie powinien odczuwać bólu. Wskazane tempo wykonywania to 40 – 50 ruchów na minutę. 

4. oklepywanie – jest silnym bodźcem mechanicznym, który polega na wykonywaniu rytmicznych i szybkich uderzeń z bliskiej odległości w masowaną okolicę powierzchnią dłoniową lub boczną ręki, można wykonywać ten ruch opuszkami palców. Słabo wykonywane oklepywanie działa relaksująco oraz rozluźnia mięśnie. Natomiast silne oklepywanie pobudza układ nerwowy, wywołuje znaczne przekrwienie okolicy masowanej oraz skurcz mięśni. Wykonywanie oklepywania nie powinno powodować zarówno dolegliwości bólowych, jak i wybroczyn w skórze. Wskazane tempo wykonywania to ponad 100 uderzeń na minutę. 

5. wibracje – polegają na wprawianiu tkanek w ruch drgający opuszkami palców bądź całymi dłońmi. Wyróżnia się dwa rodzaje wibracji: stabilną i labilną. Wibracja stabilna charakteryzuje się tym, że wykonujemy ją w jednym miejscu. Natomiast wibrację labilną przeprowadza się wzdłuż przebiegu nerwów, naczyń obwodowych oraz włókien mięśniowych. O tym, jaki wpływ na tkanki ma technika wibracji, decyduje siła zastosowanego bodźca. Wibracja wykonana słabo usuwa z mięśni napięcie, wpływa na nie uspokajająco. Natomiast silna wibracja wpływa na wzrost napięcia mięśniowego oraz pobudza ośrodkowy układ nerwowy.

 

Masaże antycellulitowe wpływające na poprawę sylwetki 

          Masaże antycellulitowe wykonuje się na obszarach ciała podatnych na pojawienie się cellulitu w celu profilaktyki i jego likwidacji. Zadaniem tych masaży jest również ujędrnianie i wygładzanie skóry, modelowanie oraz utrzymanie szczupłej sylwetki. Wykorzystywane są różne techniki masażu klasycznego oraz masaże specjalistyczne wykonywane ręcznie tj. drenaż limfatyczny bądź za pomocą przyrządów, np. masaż endodermalny. 

Poprawę sylwetki osiąga się dzięki: 

– oddziaływaniu na tkankę tłuszczową: redukcja tkanki, guzków i złogów tłuszczowych, 

– pobudzaniu tkanki łącznej: poprawa właściwości włókien kolagenu i elastyny, które są odpowiedzialne za napięcie skóry, 

– poprawie krążenia limfy, co wpływa na zmniejszenie obrzęków, 

– poprawie ukrwienia skóry, tkanki podskórnej i mięśni: lepsze odżywienie i dotlenienie masowanych struktur, dzięki czemu skóra nabiera ładnego kolorytu, poza tym szybsze jest usuwanie substancji toksycznych. 

 

Do przeciwwskazań wykonania masażu antycellulitowego manualnego czy z użyciem przyrządów zaliczamy przeciwwskazania do masażu klasycznego oraz zabiegu kosmetologicznego. 

 

W zwalczaniu cellulitu najczęściej wykorzystywane są: 

1. Drenaż limfatyczny – jest masażem najczęściej manualnym, skutecznie pobudzającym krążenie limfatyczne, przez co poprawie ulega wygląd skóry. W kosmetologii stosowany m.in. w profilaktyce i likwidowaniu cellulitu. Zawsze rozpoczynamy go od opracowania węzłów oraz naczyń chłonnych, które znajdują się jak najbliżej ujść żylnych. Następnie opracowujemy części dalsze, przepychając chłonkę z obwodu. Ruchy podczas masażu powinny być powolne, dostosowane do przepływu chłonki w naczyniach, tzn. 10-15 ruchów na minutę. Poza tym opracowujemy tkanki z umiarkowaną siłą, a ruchy powinny być płynne i miękkie. Podczas tego zabiegu wykonywane są uciski na tkanki w formie przesuwającej, przepychającej, wyciskającej bądź tłoczącej, co pobudza i usprawnia krążenie krwi i limfy w organizmie. Do zadań tego masażu należą: 

– zapobieganie powstawaniu początkowych obrzęków, 

– likwidacja obrzęków utrzymujących się już dłuższy czas, 

– lepsze odżywienie i dotlenienie tkanek, 

– przyspieszenie usunięcia produktów przemiany materii oraz toksyn z organizmu, 

– poprawa właściwości włókien: kolagenu i elastyny. 

 

2. Masaż bańką chińską – jest masażem próżniowym wykorzystującym działanie podciśnienia na skórę. To jeden z najstarszych sposobów zmniejszania bądź likwidowania cellulitu. Masaż wykonuje się w następujący sposób: 1. na powierzchni zabiegowej należy rozprowadzić preparat ułatwiający poślizg, np. oliwkę z dodatkiem olejków pobudzających rozpad tkanki tłuszczowej tj.: olejek grejpfrutowy czy geraniowy; 2. przyłożenie bańki do powierzchni skóry, następnie należy lekko ją ucisnąć, co wpływa na wytworzenie podciśnienia, dzięki czemu skóra zostaje zassana do wnętrza bańki; 3. wykonywanie okrężnych ruchów przyssaną bańką zgodnie z zasadami masażu klasycznego; 4. usuwając bańki z ciała, należy pamiętać, aby lekko nacisnąć skórę przy krawędzi bańki, spowoduje to wpuszczenie do niej powietrza. Masaż bańką chińską to zabieg, który wpływa korzystnie na ujędrnienie skóry, redukcję cellulitu oraz modelowanie sylwetki. Przynosi widoczne efekty w dość krótkim czasie. Każdy pojedynczy zabieg trwa od 15 – 30 minut, na początku może powodować ból. Zaleca się wykonywanie masażu w seriach, gdzie, w zależności od potrzeb skóry, liczą one 10 – 20 zabiegów, które wykonuje się co 2 – 3 dni. W celu podtrzymania efektów uzyskanych po serii zabiegów zaleca się wykonywanie zabiegu raz w tygodniu. 

Zabieg przy użyciu bańki chińskiej powoduje:

– przekrwienie skóry, 

– poprawę przepływu krwi i chłonki, 

– lepsze odżywienie i dotlenienie tkanek, 

– przyspieszenie przemiany materii, 

– zmniejszenie, złagodzenie obrzęków, 

– pobudzenie procesu lipolizy w adipocytach, 

– pobudzenie fibroblastów, poprawę właściwości włókien: kolagenu i elastyny

 

3. Endermologia – metoda masażu podciśnieniowego (połączenie masażu mechanicznego z regulowanym podciśnieniem). W tym sposobie stosuje się głowicę masującą oraz podciśnienie zasysające fałd skóry i tkanki podskórnej. Głowica jest wyposażona w dwie rolki obracające się wokół własnej osi w tych samych bądź różnych kierunkach, z odmienną prędkością. Technika pracy rolek polega na zwijaniu fałdu skórnego przez jedną rolkę, druga rolka rozwija fałd znajdujący się wewnątrz głowicy. Wytwarzane przez aparat podciśnienie wspomaga pracę rolek. Może być ciągłe lub przerywane, w zależności od zamierzonej intensywności zabiegu. W celu wzmocnienia działania rolek oraz przystosowania ruchu głowicy do danego defektu estetycznego terapeuta umiejętnie wykonuje określone ruchy głowicą. Aparat do endermologii wyposażony jest w panel kontrolny, na którym można zmieniać parametry zabiegu, ustalać grubość fałdu skóry oraz prędkość i kierunek obrotu rolek, jak również czas i intensywność zabiegu. Parametry te ustala się zgodnie ze stanem tkanki oraz celem terapeutycznym. Mogą być określane automatycznie przy wybraniu odpowiedniego programu przez terapeutę bądź każdy parametr z osobna w tzw. programie wolnym. Podczas zabiegu klient ubrany jest w ściśle przylegający do ciała specjalny kostium, który ułatwia poślizg oraz chroni naskórek przed uszkodzeniami. 

Efekty masażu z endermologią: 

– poprawa struktury i trofiki skóry, 

– wzmożenie lipolizy w adipocytach, 

– zmiękczenie zwłóknień, – napięte mięśnie ulegają rozluźnieniu, 

– pobudzenie i przyspieszenie metabolizmu komórkowego, 

– 3-krotne przyspieszenie przepływu limfy w naczyniach, 

– ponad 2-krotne przyspieszenie krążenia żylnego, – zmniejszenie obrzęków, 

– pobudzenie receptorów nerwowych, 

– stymulacja fibroblastów do produkcji kolagenu i elastyny.

 

Cel badania 

          Przeprowadzone zostały badania w celu uzyskania odpowiedzi, które spośród stosowanych w gabinetach kosmetologicznych masaży przeciwcellulitowych są najczęściej wykorzystywane i jaka jest ich skuteczność. Głównymi założeniami i celem analizowanych prac były: – ocena skuteczności poszczególnych rodzajów masażu w terapii antycellulitowej, – porównanie skuteczności masaży próżniowych: endermologii i masażu bańką chińską w redukcji cellulitu.

 

Wnioski

Podsumowując analizę zebranego materiału, można sformułować następujące stwierdzenia: 

1. Klientki, które dotknął problem cellulitu, korzystają zarówno z domowych, jak i z gabinetowych metod jego redukcji. 

2. Jedną z częściej wykorzystywanych metod gabinetowych w redukcji cellulitu jest masaż, najczęściej bańką chińską, endermologiczny, rzadziej drenaż limfatyczny. 

3. Z porównania efektów serii zabiegów masażu bańką chińska i endermologii wynika, że w redukcji cellulitu skuteczniejszy jest masaż bańką chińską.

4. Klientki poddają się zabiegom masażu przeciwcellulitowego najczęściej wtedy, gdy zauważą pogorszenie stanu skóry. 

5. Serie masaży obejmują najczęściej 8 do 10 zabiegów i przeprowadzane są raz na pół roku lub raz w roku. 

6. Wyniki badania potwierdzają skuteczność masażu w terapii antycellulitowej. 

Masaże są najpopularniejszymi, i w opinii klientów gabinetów także najskuteczniejszymi, przeciwcellulitowym zabiegami kosmetologicznymi. Badane osoby wskazały, że szczególnie skuteczny jest masaż bańką chińską. Podobne wyniki uzyskali także inni badacze. Dlatego należy doskonalić umiejętności praktyczne osób wykonujących je w gabinetach kosmetologicznych. Skuteczność masaży przeciwcellulitowych można potęgować innymi zabiegami kosmetologicznymi. Jednakże walka z cellulitem powinna obejmować ten problem kompleksowo. Zalecane jest, aby terapia cellulitu była wielowymiarowa i obejmowała także styl życia. W terapii tej, poza kosmetologami, powinni brać także udział specjaliści z innych dziedzin związanych z codzienną aktywnością prozdrowotną (dietetycy, fizjoterapeuci, lekarze). Stosowanie profesjonalnych metod redukcji cellulitu powinno być uzupełnione regularną pielęgnacją ciała w warunkach domowych, prowadzoną pod okiem specjalistów.