S t r e s z c z e n i e 

Staw kolanowy jest największym stawem kończyny dolnej. Z powodu występującego dużego obciążenia podczas aktywności fizycznych narażony jest na zmiany zwyrodnieniowe, które zaburzają jego mechanikę. Leczenie usprawniające, które ma na celu przywrócić utracone funkcje powinno być uzupełnione prawidłowo przeprowadzoną diagnostyką. Celem pracy jest przedstawienie elementów badania przedmiotowego chorego ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych oraz zasad leczenia z uwzględnieniem profilaktyki. W głównej części pracy przedstawiono sposób wykonania i interpretację uzyskanych wyników testów balotowania i przemieszczenia rzepki, testu McConnella, testu odwodzenia i przywodzenia podudzia, testu McMurraya, testu Steinmana II oraz testu Apleya. W pracy ustalono następujące wnioski: 1) Dokładnie wykonane badanie przedmiotowe i rozpoznanie kliniczne w przypadku występujących zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego jest elementem decydującym o prawidłowo dobranym programie usprawniania. 2) Stosowanie kompleksowego usprawniania u chorych ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych leczonych operacyjnie i nieoperacyjnie wpływa na redukcję dolegliwości bólowych i poprawę zakresu ruchów. 3) Ważnym elementem leczenia usprawniającego jest nauka samodzielnego wykonywania ćwiczeń w domu i edukacja chorego, które to poprawiają jego samopoczucie oraz jakość życia.

 

W p r o w a d z e n i e 

Staw kolanowy jest największym stawem kończyny dolnej, który umożliwia prawidłowe poruszanie się. Ze względu na pełnioną funkcję podporową uległ pewnym modyfikacjom, które zapewniają jego lepszą zwartość i tym samym w mniejszym stopni narażają na zmiany przeciążeniowe i urazowe. Pomimo silnej stabilizacji ze strony aparatu mięśniowo- więzadłowego i ograniczeniu ruchów do płaszczyzny strzałkowej narażony jest na zmiany przeciążeniowe, które z upływem czasu przyjmują charakter zmian zwyrodnieniowych. Choroba zwyrodnieniowa stawów charakteryzuje się długim przebiegiem, w którym proces degeneracji jest wieloskładnikowy. Zmiany zwyrodnieniowe prowadzą do destabilizacji procesów zarówno tworzenia, jak i degeneracji chrząstki stawowej i warstwy podchrzęstnej kości, co powoduje, że stanem zapalnym objęte są wszystkie struktury tworzące staw, w tym tkanki miękkie [1]. Choroba zwyrodnieniowa stawów ujawnia się najczęściej w przedziale wiekowym od 40-60 roku życia, występuje zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet, jednak na podstawie danych epidemiologicznych można stwierdzić, że cięższe postacie tego schorzenia dotyczą kobiet [2]. W przebiegu zmian zwyrodnieniowych objawem przodującym są dolegliwości bólowe i ograniczenie zakresu ruchów oraz zaburzenie osi kończyny. Na skutek postępu choroby dochodzi również do zaburzenia właściwości fizykochemicznych chrząstki stawowej[3]. Choroba zwyrodnieniowa stawu najczęściej jest spowodowana zmianami idiopatycznymi o nie do końca poznanej etiologii; w przypadku przyczyn wtórnych najczęściej wymienia się zaburzenia osi kończyny dolnej (koślawe lub szpotawe ustawienie kolan), zmiany przeciążeniowe na podłożu nieprawidłowej masy ciała, zaburzenia rozwojowe stawu (dysplazja stawu kolanowego) lub też zmiany o charakterze przeciążeniowo-urazowym (złamanie przezstawowe, skręcenia itp.) [4, 5]. 

Najczęściej rozpoznanie choroby jest dokonywane na podstawie manifestujących się objawów i zdjęcia radiologicznego. W przypadku początkowego stadium choroby leczenie może opierać się na leczeniu nieoperacyjnym, polegającym na odtworzeniu zakresu ruchów, zapobieganiu podstawieniu przykurczów mięśniowych i uzyskaniu odpowiedniej siły mięśni; w przypadku wyraźnych zmian zwyrodnieniowych z zaburzeniem osi kończyny, leczeniem przynoszącym długoterminowe efekty jest leczenie operacyjne. Rodzaj przeprowadzonego zabiegu jest uzależniony od rozległości zmian zwyrodnieniowych, wieku pacjenta, jego masy ogólnej ciała i wielu innych czynników, które powinny być uwzględnione podczas doboru metody operacyjnej. Leczenie operacyjne może oscylować od zabiegów artroskopii, której celem jest wyrównanie powierzchni stawowych i próba stymulacji chrząstki do przebudowy (metoda mikrozłamań, podanie preparatu z komórek macierzystych), odtworzenie osi kończyny dolnej (osteotomie korekcyjne), aż po całkowite zastąpienie uszkodzonych powierzchni stawowych, jak to ma miejsce w przypadku totalnej endoprotezoplastyki stawu kolanowego [1]. Bez względu na rodzaj podjętych procedur medycznych związanych z leczeniem chorego podstawą i standardem leczenia jest prawidłowo dobrana i przeprowadzona diagnostyka opierająca się na badaniu przedmiotowym z uwzględnieniem metod badania obrazowego.

 

C e l  p r a c y 

Celem pracy jest przedstawienie elementów badania przedmiotowego chorego ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych oraz zasad leczenia z uwzględnieniem profilaktyki.

 

O m ó w i e n i e 

Rozpoznanie choroby zwyrodnieniowej stawów najczęściej następuje na podstawie objawów klinicznych i charakterystycznych zmian widocznych na zdjęciach radiologicznych. Charakterystyka zmian zwyrodnieniowych opiera się na obserwowaniu kardynalnych objawów zapalenia opisanych przez Celsusa i uzupełnionych przez Virchowa, które najczęściej są pierwotnymi objawami choroby. Należą do nich zaczerwienienie (rubor), obrzęk (tumor), wzrost ocieplenia (calor), dolegliwości bólowe (dolor) oraz uszkodzenie funkcji objętego narządu/okolicy ciała (functio laesa). [6] Wyżej wymienione objawy są charakterystyczne dla stanów zapalnych i nie potwierdzają jednoznacznie powstania zmian zwyrodnieniowych w obrębie stawu kolanowego, ale w dość jednoznaczny sposób powinny skłonić chorego do zgłoszenia się na bardziej specjalistyczne badania z uwzględnieniem badania przedmiotowego, jako podstawowego badania pozwalającego w bardziej szczegółowy sposób ocenić struktury tworzące staw [3]. 

W badaniu przedmiotowym oprócz pomiaru obwodu poszczególnych odcinków kończyn dolnych warto zmierzyć obrys stawu kolanowego i ocenić jego zniekształcenie porównując go względem drugiej kończyny dolnej; wyznaczyć kąt rzepkowo-udowy i określić oś kończyny dolnej. Podczas pomiaru obwodu kończyny dolnej szczególnie w pomiarze udowym I i II można określić różnicę nie tylko wynikającą z obrzęku, który głównie będzie dotyczyć samego obrysu stawu, ale określić stopień ubytku masy mięśni w obrębie uda [7]. Ponadto przestępując do badania przedmiotowego warto określić spoczynkowe ustawienie stawu (dość często występuje ustawienie w przykurczu zgięciowym) oraz siłę mięśni działających na staw kolanowy- przede wszystkim mięśnia czworogłowego uda. Dodatkowo, aby w prawidłowy sposób ocenić stan funkcjonalny chorego można wykorzystać walidowane kwestionariusze określające poziom jego samoobsługi i sprawności funkcjonalnej. Przykładem takich kwestionariuszy może być skala WOMAC lub zmodyfikowana skala Harrisa [8]. Wyżej wymienione kwestionariusze powinny być uzupełnione o analizę chodu jeśli to możliwe z wykorzystaniem aparatury rejestrującej i wykorzystaniem czujników fotometrycznych, a jeśli dostęp do takiej aparatury pomiarowej jest niemożliwy to ocenę chodu na dystansie kilku metrów [1]. 

Aby określić stopień funkcjonalny stawu kolanowego należy dodatkowo przeprowadzić testy kliniczne, które pozwolą na ocenę stanu powierzchni stawowych w stawie rzepkowo-udowym i udowo-piszczelowym, ewentualny stopień uszkodzenia łąkotek oraz wydolność aparatu więzadłowego. Badanie powinno obejmować obie kończyny dolne bez względu na to czy zmiany zwyrodnieniowe są jednostronne czy obustronne. 

Poniżej przedstawiono podstawowe testy kliniczne wykorzystywane w ocenie funkcjonalnej stawu kolanowego.

 

Te s t  b a l o t o w a n i a  r z e p k i 

Cel: sprawdzenie występowanie płynu w jamie stawowej. 

Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, badana kończyna dolna jest wyprostowana w stawie kolanowym, mięsień czworogłowy uda jest całkowicie rozluźniony. Terapeuta jedną ręką obejmuje zachyłek nadrzepkowy, kciuk drugiej ręki kładzie na rzepkę. 

Sposób wykonania: terapeuta wykonuje ruchy rzepką zgodnie z osią długą kończyny oraz poprzecznie, następnie wywiera nacisk na rzepkę w kierunku dołu międzykłykciowego i uciska rzepkę w kierunku kości udowej. 

Interpretacja wyników: jeżeli u pacjenta pojawi się sprężysty opór, może świadczyć to o występowaniu płynu w jamie stawowej [9].

 

Te s t   p r z e m i e s z c z e n i a  r z e p k i 

Cel: ocena występowanie tarć, trzeszczenia, ograniczenia ruchu i bólu. 

Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, terapeuta obejmuje palcami wskazującymi oraz kciukami obu rąk rzepkę. Sposób wykonania: terapeuta kciukami przesuwa rzepkę nad kłykieć boczny kości udowej, następnie palcami wskazującymi rzepkę przemieszcza w odwrotnym kierunku. 

Interpretacja: jeżeli podczas ruchu pojawiają się trzaski na skutek tarcia w stawie rzepkowo-udowym, może to świadczyć o zmianach zwyrodnieniowych w stawie kolanowym lub o chonodromalacji rzepki [10].

 

Te s t   M c C o n n e l l a 

Cel: możliwość występowania zmian zwyrodnieniowych tylnej powierzchni rzepki. 

Pozycja wyjściowa: pacjent siedzi na kozetce z kończynami luźno zwisającymi poza kozetką zgiętymi w stawach kolanowych pod kątem 90°. 

Wykonanie: terapeuta kciukami uciska rzepkę od bocznej strony do przyśrodkowej. 

Interpretacja: jeśli podczas przemieszczenia rzepki nastąpi złagodzenia bólu, oznaczać to będzie, że zwężona jest szpara stawu rzepkowo-udowego [9].

 

Te s t   o d wo d z e n i a – p r z y wo d z e n i a ,  te s t   ko ś l a w i e n i a - s z p ota w i e n i a 

Cel: ocena bocznej i przyśrodkowej stabilności stawu kolanowego. 

Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem. Terapeuta rękoma obejmuje staw kolanowy, na wysokości dołu podkolanowego. Część dalszą podudzia unieruchamia pomiędzy swoim tułowiem i przedramieniem. 

Sposób wykonania: terapeuta wykonuje ruch odwodzenia, a następnie ruch przywodzenia podudzia w stawie kolanowym. Izolowane badanie więzadła piszczelowego jest przeprowadzane tylko podczas zgięcia w stawie kolanowym do około 20°. 

Interpretacja: jeżeli w pozycji zerowej kolana w momencie jego koślawienia brakuje poszerzenia szpary stawowej po stronie przyśrodkowej świadczy to, że więzadło piszczelowe i tylna część torebki stawowej działają prawidłowo. Podczas szpotawienia kolana ocenie podlega więzadło strzałkowe, natomiast podczas wyprostu więzadło krzyżowe przednie i ścięgno mięśnia podkolanowego. W trakcie badania należy ocenić palpacyjnie szparę stawową zarówno po stronie bocznej, jak i przyśrodkowej stawu kolanowego [10]. 

 

Te s t   M c M u r r a y a 

Cel: ocena łąkotki przyśrodkowej. 

Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne są wyprostowane. Terapeuta chwyta jedną ręką za piętę, unosząc i mocno zginając kończynę w stawie kolanowym. Drugą ręką obejmuje staw kolanowy. 

Sposób wykonania: terapeuta wykonuje rotację zewnętrzną, a następnie ostrożnie prostuje kończynę dolną. Interpretacja: jeżeli w trakcie wykonywania ruchu terapeuta palpacyjnie wyczuje trzaskanie w stawie, albo badany zgłosi dotkliwy ból, może to świadczyć o uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej, przeważnie jej tylnej części [10].

 

Te s t   S t e i n m a n a I I 

Cel: ocena uszkodzenia łąkotki bocznej i przyśrodkowej. 

Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, terapeuta chwyta prawą ręką podudzie natomiast ręką lewą stabilizuje staw kolanowy. 

Sposób wykonania: terapeuta podczas zginania i prostowania stawu kolanowego rotuje podudzie do wewnątrz lub na zewnątrz. 

Interpretacja: jeżeli podczas nagłej rotacji wewnętrznej pojawi się ból w bocznej szparze stawu świadczyć to może o uszkodzeniu łąkotki bocznej, natomiast wystąpienie bólu w przyśrodkowej szparze stawu podczas nagłej rotacji zewnętrznej świadczy o uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej [9].

 

Te s t   A p l e y ’ a  

Ko m p re s y j n o - rota c y j ny 

Cel: ocena uszkodzenia łąkotek stawu kolanowego. 

Pozycja wyjściowa: leżenie przodem, badana kończyna jest zgięta pod kątem 90° w stawie kolanowym. Udo jest ustabilizowane, podczas naciskania terapeuta wywiera nacisk na piętę, co wywołuje kompresję łąkotki przyśrodkowej i bocznej. 

Sposób wykonania: terapeuta rotuje podudzie na zewnątrz i do wewnątrz.

D y s t ra k c y j n o - rota c y j ny 

Pozycja wyjściowa: leżenie przodem. Badana kończyna jest zgięta pod kątem 90° w stawie kolanowym. Udo jest ustabilizowane. 

Sposób wykonania: terapeuta wykonuje trakcję podudzia, z jednoczesną rotacją wewnętrzną i zewnętrzną. Interpretacja: pojawienie się bólu podczas rotacji zewnętrznej świadczy o uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej, natomiast podczas rotacji wewnętrznej o uszkodzeniu łąkotki bocznej [10].

 

O m ó w i e n i e 

Zmiany zwyrodnieniowe zajmujące stawy kolanowe mogą prowadzić do powstawania obrzęków, pojawiania się sztywności, dolegliwości bólowych oraz osłabienia siły mięśni i niestabilności stawu, przez co negatywnie wpływają na jakość życia chorych ograniczając tym samym poziom samoobsługi. Wykorzystywanie leczenia niefarmakologicznego w celu zniwelowania objawów chorobowych i poprawy jakości życia jest szeroko stosowane i przynosi zadowalające efekty w przypadku nieznacznych zmian zwyrodnieniowych [11]. W sytuacji, kiedy zmiany zwyrodnieniowe są duże i dochodzi do zaburzenia osi kończyny dolnej, a w badaniu obrazowym dochodzi do znacznego zmniejszenia szpary stawowej i dużych ubytków kostnych wskazane jest leczenie operacyjne, które powinno być uzupełnione leczeniem usprawniającym stanowiącym integralną część leczenia operacyjnego. Ważnym elementem, na który należy zwrócić uwagę bez względu na stopień zaawansowania choroby zwyrodnieniowej stawów jest profilaktyka [3, 12]. Najczęściej występującym problemem, z którym boryka się duża liczba chorych ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów jest nadwaga, która przy zmniejszonej aktywności fizycznej jest czynnikiem determinującym szybszy rozwój choroby. Ponadto warto pamiętać, że osłabienie siły mięśnia czworogłowego uda nie tylko zaburza prawidłowy wzorzec chodu i organiczna odległość przebytego dystansu, ale również wpływa na powstanie przykurczu zgięciowego w stawie kolanowym i zaburza biomechanikę stawu oraz prowadzi do dalszego uszkodzenia powierzchni stawowych- głównie w stawie rzepkowo-udowym. Obecnie przyjęte wytyczne, które dotyczą zasad profilaktyki w chorobie zwyrodnieniowej stawów kończyn dolnych opierają się na podstawowych kryteriach: 1) możliwie długim utrzymaniu funkcjonalnego zakresu ruchów w stawie objętym zmianami zwyrodnieniowymi, 2) utrzymaniu siły mięśni zapobiegając tym samym powstawaniu przykurczów, 3) utrzymaniu prawidłowego stereotypu chodu, 4) zachowaniu optymalnego stopnia samoobsługi chorego oraz 5) utrzymaniu/redukcji masy ciała. Spełnienie powyższych kryteriów nie gwarantuje zatrzymanie procesów zwyrodnieniowych, ale umożliwia zmniejszenie i spowolnienie stopnia ich występowania [1]. 

Z danych zebranych z piśmiennictwa wynika, że dominującym objawem, na który najczęściej skarżą się chorzy są dolegliwości bólowe. Zmniejszenie występowania dolegliwości bólowych wskutek leczenia nieoperacyjnego z wykorzystaniem metod fizykalnych i/lub kinezyterapii, lub po leczeniu operacyjnym pozwala chorym na powrót do aktywności zawodowych oraz poprawia komfort ich życia [13]. Ponadto zaobserwowano, że u pacjentów z wyższym wskaźnikiem BMI niż u osób z prawidłową masą ciała redukcja bólu występuje wolniej. Każdy dodatkowy kilogram masy ciała, który wychodzi poza prawidłowy wskaźnik BMI, powoduje zwiększenie nacisku osiowego na staw kolanowy, powodując przy tym uszkodzenie struktur, a tym samym może przyczyniać się do szybszego rozwoju i postępu choroby zwyrodnieniowej [14]. Nie bez znaczenia dla rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów jest rodzaj wykonywanej pracy. U osób z umiarkowanym trybem pracy fizycznej i u pracowników biurowych ryzyko wystąpienia zmian zwyrodnieniowych jest rzadsze niż u osób, którzy wykonują ciężką pracę fizyczną. 

Pomimo dużej presji zarówno ze strony chorych, jak i niektórych środowisk medycznych skłaniających do natychmiastowego leczenia operacyjnego, każdy zabieg chirurgiczny powinien być skrupulatnie przemyślany, a w przypadku szansy uniknięcia konieczności leczenia operacyjnego warto rozważyć alternatywne metody leczenia oparte na leczeniu nieoperacyjnym. Tym samym należy z pełną odpowiedzialnością zauważyć, że w przypadku wyraźnych wskazań do leczenia operacyjnego stosowanie zabiegów leczenia usprawniającego nie tylko nie przynosi pokładanych efektów, ale może doprowadzić do pogorszenia stanu funkcjonalnego pacjenta i spowodować, że w późniejszym etapie po leczeniu operacyjnym pacjent nie będzie wykonywał ćwiczeń usprawniających, gdyż będzie powątpiewał w ich skuteczność. Prozaiczny powodem nie stosowania usprawniania w sytuacji, w której chory bezwzględnie kwalifikuje się do leczenia operacyjnego, jest rachunek ekonomiczny [1]. 

Spośród zabiegów fizykalnych, które można stosować w celu redukcji bólu w przypadku występowania zmian zwyrodnieniowych są zabiegi terapii falą ultradźwiękową skojarzoną z zabiegami masażu klasycznego. Badania przeprowadzone przez Bonikowską-Zgaińską oraz współautorów pokazały, że masaż wykonywany jednocześnie z ultradźwiękami pozwala na zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz poprawę funkcji stawu. Według autorów wskazana jest jednak dalsza kontynuacja badań w celu sprawdzenia, jak długo trwała będzie poprawa jaką uzyskano dzięki przeprowadzonym zabiegom [15]. Wielu autorów sugeruje stosowanie zabiegów hydroterapeutycznych z wykorzystaniem gimnastyki leczniczej w środowisku wodnym [16]. 

Odpowiedni dobór i zastosowanie programu leczenia usprawniającego u osób z rozpoznaną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego nie powinien opierać się wyłącznie na objawach choroby i stopniu postępowania procesu chorobowego, a także natężeniu zmian w stawie, ale powinien również uwzględniać wiek chorego, poziom jego aktywności fizycznej i rodzaj wykonywanej pracy. Odpowiednio dobrane zabiegi fizjoterapeutyczne mogą korzystnie wpłynąć na poprawę zakresu ruchów w stawie, lepsze samopoczucie pacjenta i spowodować spowolnienie przebiegu choroby. Choroba zwyrodnieniowa stawów jest schorzeniem postępującym, a występujące objawy nasilają się wraz z upływem czasu, dlatego ciągle poszukiwane są nowe metody i formy leczenia w charakterze uzupełnienia programu usprawniania. Można zaobserwować, iż w różnych badaniach i artykułach naukowych podejmuje się próby łączenia ćwiczeń leczniczych z zabiegami fizykalnymi, dzięki czemu dąży się do uzyskania lepszych efektów terapeutycznych. Zastosowanie optymalnie dobranego procesu leczenia usprawniającego dla indywidualnych potrzeb każdego chorego zwiększa szansę przywrócenia sprawności funkcjonalnej i poprawy stanu psychicznego pacjenta i powinno być brane pod uwagę w doborze metod leczenie nie i/lub operacyjnego zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego [1]. 

Rozwój cywilizacji niesie ze sobą ryzyko rozwijania się pewnych schorzeń, które niosą miano chorób cywilizacyjnych. Choroba zwyrodnieniowa stawów jest jednym ze schorzeń, które w ostatnich dziesięcioleciach niechlubnie wysuwa się na pierwsze miejsca listy utworzonej przez Światową Organizację Zdrowia. Powstawanie zmian zwyrodnieniowych w stawach jest wypadkową wydłużania się czasu życia człowieka, jego aktywności fizycznych a także masy ciała [6]. Te trzy elementy nie korelują ze sobą w sposób idealny, aczkolwiek w dość prosty sposób można znaleźć wspólne podłoże ich działania szczególnie u osób ze zmianami zwyrodnieniowymi. Oczywiście należy pamiętać, że zdecydowanie większa część zmian zwyrodnieniowych ma charakter idiopatyczny o nie do końca poznanej i wyjaśnionej etiologii, aczkolwiek wiek jest czynnikiem determinującym i u każdego człowieka powoduje, że w późniejszych etapach naszego życia procesy syntezy nie działają tak szybko i prężnie jak w okresie dojrzewania i młodości, a często są zastępowane procesami katabolicznymi [1, 2, 6]. Ograniczona zdolność przebudowy może być jednym z wielu czynników powodujących rozwijanie się zmian zwyrodnieniowych. Elementem, który zmienia się wraz z wiekiem, ale ulega również modyfikacji na skutek rozwoju cywilizacji jest mniejszy poziom aktywności fizycznej. Staw kolanowy, tak jak wszystkie stawy kończyn dolnych uczestniczy w lokomocji, a ilość ruchów wykonywanych w ciągu dnia sięga nawet kilku tysięcy cykli [7]. Wraz z wiekiem zmniejsza się poziom aktywności fizycznej człowieka, co jest rzeczą w pełni zrozumiałą i w przypadku endoprotezoplastyk jest czynnikiem zapewniającym dłuższą żywotność endoprotezy (osoba w wieku podeszłym nie jest w stanie „zużyć” wkładki polietylenowej). Niestety wszelkiego rodzaju udogodnienia oraz poczucie wygody sprawia, że nawet osoby bardzo młode, włączając w to nawet dzieci, ograniczając swój poziom aktywności fizycznej do minimum, poruszają się na niewielkich dystansach pojazdami mechanicznymi. Powyższa sytuacja prowadzi nie tylko do upośledzenia rozwoju stabilizatorów czynnych stawu, ale również zmniejszają wydatek energetyczny, co w połączeniu z nieodpowiednio zbilansowaną dietą może mieć kolejne negatywne skutki zwiększające ryzyko powstawania zmian zwyrodnieniowych [3]. Dodatkowo długotrwała pozycja siedząca, czy to w biurze, czy w samochodzie zmniejsza fizjologiczną ruchomość stawu kolanowego, obkurcza tylna część torebki stawowej, powoduje przyparcie powierzchni stawowej rzepki do kości udowej i pośrednio może negatywnie odbić się na biomechanice stawu kolanowego. Rozwój cywilizacji jest nieuchronny i niesie ze sobą wiele korzyści, należy jednak pamiętać, że człowiek od zarania dziejów jest „zaprogramowany” do ruchu a okres ostatniego stulecia i gwałtowny rozkwit cywilizacji nie powinien zaburzyć tego stanu rzeczy. Zmiany zwyrodnieniowe stawów w coraz większym wymiarze dotykają społeczności całego świata, a ich leczenie stanowi nie tylko poważny problem medyczny, ale również duży wydatek ekonomiczny [1].

 

W n i o s k i : 

1. Dokładnie wykonane badanie przedmiotowe i rozpoznanie kliniczne w przypadku występujących zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego jest elementem decydującym o prawidłowo dobranym programie usprawniania. 

2. Zastosowanie kompleksowego usprawniania u chorych ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych leczonych operacyjnie i nieoperacyjnie wpływa na redukcję dolegliwości bólowych i poprawę zakresu ruchów. 3. Ważnym elementem leczenia usprawniającego jest nauka samodzielnego wykonywania ćwiczeń w domu i edukacja chorego, które to poprawiają jego samopoczucie oraz jakość życia.

 

 

 

B i b l i o g r a f i a 

1. Pogorzała AM, Stryła W: Rehabilitacja medyczna. Uniwersytet Medyczny, 2012: 344-356. 

2. Morehead K, Sack EK: Choroba zwyrodnieniowa stawów. Medycyna po Dyplomie 2004; 13:89–93. 

3. Klimuk PA, Kuryliszyn –Moskal A: Choroba zwyrodnieniowa stawów. Reumatologia 2012; 50(2): 162-165. 4. Garczyński W: Zwyrodnienie stawów kolanowych -etiopatogeneza i rehabilitacja/ Garczyński W, Krupińska M, Kuc M, Lubkowska A// „Forum Edukacyjne Wydziału Pedagogiki Wyższej Szkoły Informatyki”. 2009; 6: 97-104. 

5. Kiwerski J: Rehabilitacja medyczna. PZWL. 2007: 560-595. 

6. Badorowska-Kozkiewicz AM: Patofizjologia człowieka. PZWL 2013: 31. 

7. Kilar JZ, Lizis P: Leczzenie ruchem. Część I Badanie narządu ruchu w rehabilitacji. Kraków 1996. 

8. Pogorzała AM, Palejko KA: Wykorzystanie skali WOMAC w leczeniu zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego na podstawie przypadku klinicznego. Monografia WSEiT Poznań 2016: 29-42. 

9. Walaszek R, Kasperczyk T, Magiera T. Diagnostyka w kinezyterapii i masażu. Kraków. 2007: 223. 

10. Backup K: Testy kliniczne w badaniu kości, stawów i mięśni. PZWL Warszawa 1998. 

11. Rojek A, Snela S, Jaźwa P: Wpływ otyłości na wyniki leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych metodą endoprotezo plastyki całkowitej. UR, 2010; 3:271-276.

12. Paprocka- Borowicz M, Zawadzki M: Fizjoterapia w chorobach układu ruchu. Wydawnictwo Medyczne. 2007: 103-113. 

13. Pop T, Hamerla K, Przysada G. Czynniki wpływające na redukcję bólu u chorych z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego. UR 2007; 4: 335- 345. 

14. Rojek A, Snela S, Jaźwa P. Wpływ otyłości na wyniki leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych metodą endoprotezo plastyki całkowitej. UR, 2010; 3: 271-276. 

15. Bonikowska- Zgaińska, Stróżyk M, Bandurska M, Krzyżańska L, Frajher I, Koperska M, Zimmerman- Górska I. Zastosowanie masażu klasycznego z elementami masażu głębokiego oraz ultradźwięków w chorobie zwyrodnieniowej stawów kolanowych. IRONS 2013; 2: 17-22. 

16. Kujawa J, Szmagaj – Piotrowska J, Gworys K, Leszczyńska A, Dudek K, Chrzanowska M, Pieszyński I, Gworys P, Maziarz Z, Gadzicki M, Tryniszewski W: Wpływ wybranych zabiegów hydroterapeutycznych oraz kinezyterapii na wydolność czynnościową i dolegliwości bólowe stawów kolanowych u osób z chorobą zwyrodnieniową. UR 2010, Rzeszów 2011,1: 40-52.