Streszczenie

Zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej jest bolesnym stanem, który zazwyczaj występuje u osób w średnim wieku. Jest wynikiem przeciążeń w obrębie ścięgien prostowników nadgarstka, mikrourazów oraz powstawania zmian zwyrodnieniowych. Objawy najczęściej występują w trakcie supinacji przedramienia przeciw oporowi oraz podczas zgięcia grzbietowego nadgarstka, zwłasz-cza w pełnym wyproście stawu łokciowego. Schorzenie to stanowi wyzwanie dla klinicystów ze względu na trudność w leczeniu oraz podatność na nawracanie objawów. Średni czas trwania typowego przypadku „łokcia tenisisty” trwa od 6 do 24 miesięcy. Artykuł przedstawia diagnostykę funkcjonalną oraz postępowanie fizjoterapeutyczne w leczeniu zachowawczym „łokcia tenisisty”.

 

Wstęp

Zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej, powszechnie określane jako „łokieć tenisisty”, jest jednym z najczęściej występujących schorzeń w obrębie ramienia, powodującym znaczny ból i utratę sprawności. Szacuje się, że entezopatia ta dotyka 1-3% populacji osób dorosłych między 30. a 60. rokiem życia. Powtarzające się ruchy zgięcia grzbietowego nadgarstka w supinacji i pronacji powodują przeciążenie ścięgien prostowników nadgarstka, mikrourazy, a także powstawanie zmian zwyrodnieniowych. Najczęściej dotkniętą przez zmiany strukturą jest ścięgno mięśnia prostownika promieniowego nadgarstka krótkiego (ang. ECRB, extensor carpi radialis brevis muscle), jednak mogą one także dotyczyć ścięgien mięśni prostownika promieniowego nadgarstka długiego (ang. ECRL, extensor carpi radialis longus muscle), prostownika łokciowego nadgarstka (ang. ECU, extensor carpi ulnaris muscle) oraz prostownika palców (ang. ED, extensor digitorum muscle). International Academy of Orthopedic Medicine (IAOM) dokonała podziału procesów chorobowych na pięć typów, w zależności ścięgna dotkniętego schorzeniem. Dolegliwości bólowe na ogół pojawiają się na skutek szybkich i powtarzających się skurczów ekscentrycznych lub podczas wykonywania czynności chwytnych, w szczególności z obciążeniem. Ma to miejsce przy wykonywaniu niektórych aktywności sportowych lub czynności zawodowych (m.in. u mechanika, stolarza, malarza czy stomatologa), w których powtarzane są jednoczesne ruchy wyprostu nadgarstka z supinacją. Ból jest zwykle zlokalizowany w dystlanej części nadkłykcia bocznego nad ścięgnem prostowników. Nieleczona entezopatia boczna utrzymuje się średnio od 6 do 24 miesięcy. Mimo że potoczne nazewnictwo schorzenia odnosi się do osób grających w tenisa, dotyczy ono zaledwie 5-10% pacjentów uprawiających ten sport (1-6). 

Podział uszkodzeń ‚łokcia tenisisty” wg IAOM (6)

Typ I - proces chorobowy dotyczy przyczepu początkowego m prostownika promieniowego nadgarstka długiego - typ pojawiający się rzadko.

Typ II - proces chorobowy obejmuje przyczep początkowy m prostownika promieniowego nadgarstka krótkiego

Typ III - proces chorobowy obejmuje ścięgno prostownika promieniowego nadgarstka krótkiego

Typ IV - proces chorobowy dotyczy przejścia mięśniowo-ścięgnistego m prostownika promieniowego nadgarstka krótkiego

Typ V - procesem chorobowym objęty zostaje przyczep początkowy m prostownika palców

 

Diagnostyka funkcjonalna 

Diagnoza zapalenia nadkłykcia bocznego opiera się przede wszystkim na przeprowadzeniu wywiadu oraz badaniu klinicznym. Palpację rozpoczynamy od identyfikacji struktur kostnych – nadkłykci przyśrodkowego i bocznego oraz wyrostka łokciowego. Od strony bocznej wyczuwalne są początkowe struktury prostowników nadgarstka i palców, boczny kompleks więzadłowy oraz głowa kości promieniowej. Ból zlokalizowany w okolicach nadkłykcia bocznego oraz ścięgien prostowników nadgarstka może świadczyć o „łokciu tenisisty”, ale również o zespole cieśni nadgarstka. Aby wykluczyć dolegliwości ze strony nerwu promieniowego, kontynuujemy palpację głowy kości promieniowej. Oceniamy obraz i integralność badanych struktur w zagłębieniu tuż poniżej mięśni prostowników nadgarstka, w ustawieniu pronacyjno-supinacyjnym przedramienia oraz w różnych ustawieniach nadgarstka (idąc od zgięcia do wyprostu). Szczególną uwagę zwracamy na pojawienie się ewentualnych parestezji czuciowych w trakcie badania. Polecana jest także ocena korzeni nerwowych w odcinku szyjnym kręgosłupa. Badanie palpacyjne powoduje zwykle tkliwość uciskową bezpośrednio nad przyczepem bliższym ECRB, na nadkłykciu bocznym lub tkliwość rozlaną w okolicy przyczepu prostownika palców. Specyficzne testy funkcjonalne mają na celu odtworzenie bólu, który odczuwa pacjent. Test Cozena wykonujemy na pacjencie będącym w pozycji siedzącej, mającym łokieć ugięty do 90°. Terapeuta stabilizuje staw łokciowy badanego, natomiast drugą rękę układa na wyprostowanej w nadgarstku dłoni zaciśniętej w pięść. Zadaniem pacjenta jest wyprostować rękę przeciw oporowi nałożonemu przez terapeutę. Wynik będzie dodatni, gdy pojawi się ból na wysokości nadkłykcia bocznego kości ramiennej lub po stronie promieniowej kompleksu prostowników. Alternatywą wobec testu Cozena jest test Milla. W tym wypadku znajdujący się w pozycji stojącej ustawia nadgarstek w wyproście, podczas gdy ramię ułożone ma w nieznacznym nawróceniu i zgięciu w stawie łokciowym. Terapeuta jedną ręką utrzymuje staw łokciowy, natomiast drugą obejmuje dystalną część przedramienia. Badany proszony jest o odwrócenie przedramienia wbrew wywieranemu oporowi (3, 5). 

 

Postępowanie fizjoterapeutyczne
Dobór postępowania fizjoterapeutycznego uzależniony jest od wyników przeprowadzonych testów funkcjonalnych, a także nasilenia dolegliwości bólowych. Podejmowane działania terapeutyczne możemy podzielić na trzy fazy. 

W pierwszej fazie skupiamy się na działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Należy ograniczyć ruchy wywołujące objawy oraz wprowadzić stopniowe przywracanie zakresu ruchomości nadgarstka i łokcia. W celu złagodzenia oraz eliminacji objawów można zastosować krioterapię, fonoforezę z NLPZ lub laser. 

Faza druga to stopniowy powrót do aktywności. Włączone zostają także ćwiczenia wzmacniające mięśnie oraz ich wytrzymałość. W tej fazie z powodzeniem możemy zastosować masaż poprzeczny oraz funkcyjny dla prostowników nadgarstka, a także wykonać techniki mobilizacyjne dla „łokcia tenisisty”. Elastyczność mięśni można zwiększyć poprzez rozciąganie (stretching) lub poizometryczną relaksację mięśni (PIR). W celu wzmocnienia siły mięśniowej oraz wdrażania złożonych aktywności możemy zastosować ćwiczenia ekscentryczne oraz wzorce PNF wraz ze stopniowaniem trudności. 

Trzecia faza – rehabilitacja czynnościowa – to powrót do codziennych aktywności (praca, zajęcia sportowe). Wartościowym uzupełnieniem kolejnych etapów rehabilitacji jest także aplikacja kinesiotaping. Ważnym elementem jest również edukacja pacjenta na temat profilaktyki przeciążeń, a także redukcji bądź eliminacji ruchów predysponujących do ponownego powstania zapalenia nadkłykcia bocznego (4, 5, 7, 8). Podsumowaniem podjętego procesu leczniczego może być skala oceny rezultatów wprowadzona w badaniach przeprowadzonych przez Verhaar i wsp. (9). 

System punktacji rezultatów leczenia zapalenia nadkłykcia bocznego oparty na kryteriach Verhaar i wsp. (9):

*Doskonały:

- całkowite ustąpienie dolegliwości bólowych w okolicy nadkłykcia bocznego k ramiennej,

- pacjent zadowolony z rezultatów terapii,

- brak subiektywnej utraty siły chwytnej,

- brak bólu podczas zgięcia grzbietowego nadgarstka wbrew oporowi

 

*Dobry:

- sporadyczny ból w okolicach nadkłykcia bocznego k. ramiennej po intensywnych ćwiczeniach, 

- pacjent zadowolony z rezultatów terapii,

- brak siły chwytnej lub jej nieznaczna subiektywna utrata,

- brak bólu podczas zgięcia grzbietowego nadgarstka wbrew oporowi 

 

*Zadowalający:

- dyskomfort w okolicy nadkłykcia bocznego k. ramiennej po forsownych ćwiczeniach, ale na bardziej tolerowanym poziomie niż przed rozpoczętym leczeniem,
- pacjent zadowolony lub umiarkowanie zadowolony z efektów leczenia, 

- łagodna lub umiarkowana subiektywna utrata siły chwytnej, 

- łagodny lub umiarkowany ból wywołany podczas zgięcia grzbietowego nadgarstka wbrew oporowi 

 

*Zły:

- brak zmniejszenia bólu w okolicy nadkłykcia bocznego k. ramiennej,

- pacjent niezadowolony z efektów leczenia,

- ciężka subiektywna utrata siły chwytnej,

- silny ból spowodowany przez zgięcie grzbietowe nadgarstka wbrew oporowi 

 

Wybrane techniki fizjoterapeutyczne w leczeniu zachowawczym „łokcia tenisisty” 

1. Masaż poprzeczny i funkcyjny 

W trakcie terapii „łokcia tenisisty” możemy wykorzystać różne formy masażu. Wykonanie masażu funkcyjnego opiera się na połączeniu masażu wzdłuż włókien mięśniowych oraz biernego ruchu w stawie. Pracę nad prostownikami rozpoczynamy od przyczepu bliższego i podążamy w kierunku brzuśca mięśnia. Zbliża- my przyczepy mięśnia poprzez ruch wyprostu i odwiedzenia nadgarstka, po czym naciskamy na tkanki, utrzymując nacisk w trakcie oddalania przyczepów. Powracamy do pozycji wyjściowej bez nacisku. Masaż funkcyjny może być formą przygotowawczą do mobilizacji. Drugą formą masażu może być głęboki masaż miejscowy wykonywany poprzecznie do przebiegu włókien. Masaż rozpoczynamy na grzebieniu nadkłykciowym bocznym i kontynuujemy w kierunku dystalnym do nadkłykcia bocznego. Czas wykonywania zależy od pożądanego działania: przeciwbólowo – 3-5 minut, przeciwzapalnie – 15- 20 minut (6, 7). 

 

2. Technika mobilizacyjna na łokieć tenisisty wg Mulligana
Pacjent w leżeniu tyłem, przedramię ma nawrócone w wyproście z dłonią zaciśniętą w pięść. Terapeuta zakłada pas przez swoje ramię (przeciwne do mobilizowanej kończyny) oraz tuż przy stawie łokciowym pacjenta. Pacjent zgina grzbietowo dłoń wbrew oporowi, gdy terapeuta wykonuje ślizg doboczny kości promieniowej i łokciowej przy ustabilizowanej kości ramiennej. Gdy mobilizacja jest bezbolesna: 2-3 serie po 10 powtórzeń (10). W przypadku bolesnego ruchu należy zmienić kierunek mobilizacji. 

Uwaga: Przed wykonaniem technik mobilizacyjnych na „łokieć tenisisty” najpierw musi zostać przywrócony zakres ruchomości w stawie. 

 

3. Ćwiczenie domowe wg koncepcji Mulligana
Pacjent może samodzielnie wykonać mobilizację na wyprostowanym stawie łokciowym. Przedramię z ob- jawami łokcia tenisisty ustawione jest w supinacji, z dłonią zaciśniętą w pięść (pacjent może trzymać w ręce piłkę, rolkę itp.). Wcięciem dłoniowym między kciukiem a palcem wskazującym drugiej ręki wykonujemy ślizg doboczny kości promieniowej i łokciowej przy względnie ustabilizowanej kości ramiennej. W tym czasie pacjent wykonuje pronację i zaciska pięść. Kość ramienną można także ustabilizować poprzez oparcie ramienia o róg ściany. Liczba powtórzeń: 2-3 serie po 10 powtórzeń (10). 

 

4. Mięśniowo-powięziowa aplikacja kinesiotaping
Aplikacja kinesiotaping składa się z dwóch etapów. Odmierzamy taśmę na długość przedramienia i ucinamy na kształt „Y”. Taśmę naklejamy techniką mięśniową na mięśnie prostowniki promieniowe nadgarstka (krótki i długi). Bazę naklejamy po stronie grzbietowej dłoni, tuż poniżej linii łączącej obie głowy kości przedramienia. Nadgarstek ustawiony jest w pełnym zgięciu i pronacji. Paski taśmy naklejamy wzdłuż prostowników z niewielkim napięciem (ok. 15- 25%), kończąc ponad nadkłykciem bocznym kości ramiennej. W kolejnym kroku aplikujemy techniką powięziową taśmę w kształcie litery „Y”. Przedramię ustawione jest w pronacji z wyprostem w stawie łokciowym oraz ze zgięciem nadgarstka. Bazę naklejamy na wysokości nadkłykcia bocznego kości ramiennej, natomiast ogony taśmy – poprzecznie, ruchami oscylacyjnymi z napięciem 10-50% (11). 

 

Podsumowanie 

Zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej to często bolesne, ograniczające sprawność i codzienną aktywność, przewlekłe schorzenie charakterystyczne dla osób w średnim wieku. Badanie kliniczne oraz stopień nasi- lenia dolegliwości bólowych stanowią podstawę doboru indywidualnego postępowania fizjoterapeutycznego. Leczenie w pierwszej fazie opiera się na łagodzeniu stanu zapalnego, działaniu przeciwbólowym oraz redukcji sił przeciążeniowych, by w kolejnych etapach zwiększać siłę, wytrzymałość oraz elastyczność mięśni kończyny górnej. Terapia „łokcia tenisisty”, łącząca zarówno techniki manualne, jak i różne formy masażu czy kinesiotapingu, stanowi skuteczną formę leczenia zachowawczego. 

 

 

Piśmiennictwo 

1. Bisset L., Beller E., Jull G. i wsp.: Mobilisation with movement and exercise, corticosteroid injection, or wait and see for tennis elbow: randomised trial. „BMJ”, 2006, 333 (7575), 939. 

1. 2. Terra B.B., Rodriguez L.M., Filho A.N. i wsp.: Arthroscopic treatment for chronic lateral epicondylitis. „Rev Bras Ortop”, 2015, 50 (4), 395-402. 
2. 3. Cohen M., da Rocha Motta Filho G.: Lateral epicondylitis of the elbow. „Rev Bras Ortop”, 2012 47 (4), 414-420. 

4. Finestone H.M., Rabinovitch D.L.: Tennis elbow no more. Practical eccentric and concentric exercises to heal the pain. „Can Fam Physician”, 2008, 54, 1115-1116. 

5. Brotzman S., Wilk K.: Rehabilitacja or- topedyczna. Tom 1, Urban & Partner, Wrocław 2009. 

6. Stasinopoulos D., Johnson M.I.: Cy- riax physiotherapy for tennis elbow/lateral epicondylitis. „Br J Sports Med”, 2004, 38, 675-677. 

7. Rosińska D., Geszprych A., Rosiń- ski M.: „Łokieć tenisisty” – wybrane sposoby postępowania fizjoterapeutycznego. „Prakt Fizjoter Rehabil”, 2012, 28, 4-9. 

8. Stasinopoulos D., Stasinopoulos K., Johnson M.I.: An exercise programme for the management of lateral elbow tendinopathy. „Br J Sports Med”, 2005, 39, 944-947. 

9. Verhaar J., Walenkamp G., Kester A., i wsp.: Lateral extensor release for ten- nis elbow: a prospective longterm follow- -up study. „J Bone Joint Surg”, 1993, 75, 1034-43. 

10. Mulligan B.: Terapia Manualna, techniki „NAG”, „SNAG”, „MWM”. Wyda- nie VI, Kraków 2012, 111-114. 

11. Kase K.: Illustrated kinesio taping. KEN’I-KAI, Tokyo 2003.